Yüzünü yıkamaya gittiğinde kafeteryada oturmuş acaba Ceylan nasıl olacak? diye düşünüyordum. Alev birkaç dakika sonra lavabodan ağzı kulaklarında geldi. "Sen bana ve kardeşime yardım ettin. Ben de sana yardım edeceğim." dedi. Ben ne olduğunu anlamamış bir şekilde bakıyordum. "Tamam belki uyuşmayacak dokularımız ama denemekten ne çıkar?" Kolumdan tutup doktorun adını sordu. Doktorun odasına girdiğimizde doktor bize döndü ve "Nasıl yardımcı olabilirim?" dedi. "Ben Ceyhun'un kardeşine yardımcı olmak istiyorum." Doktor "Tamam şansımızı deneriz ama Ceylan aylardır hasta ve başta Ceyhun'dan olmak üzere bütün akrabalarından ve annesinden ilik almaya çalıştık. Ama hiçbiri uyuşmadı. Sizin de iliğinizin uyuşacağını düşünmüyorum. Bu çok düşük bir ihtimal." dedi. Alev hiç moralini bozmadı. "Ben mucizelere inanıyorum. Bence Ceylan'la dokularımız uyuşacak." Doktor bize yolu gösterdi ve testler yaptı. "Yarına kadar açıklanır. Ben pek umutlu değilim ama hayatta hiçbir şey belli olmaz." Teşekkür ederek odadan çıktık. "Doku uyuşsa da uyuşmasa da bana ve Ceylan'a yaptığın iyilikten sonra sana çok minnettarım. Alev yardım etmiş olmanın verdiği mutlulukla "Ne demek sen benim kardeşimin hayatını kurtardın. Benim bu yaptığım az bile." dedi. "O zaman yarın sabah tahlil sonuçlarını öğrenmek için kafeteryaya gel." Alev yanağıma minik bir öpücük kondurdu. Ben ise öylece bakakalmıştım. Sonradan aklıma geldi. Anneme haber vermeyi unutmuştum. Kesin bir sonuç yoktu ama yine de umutluydum. Annem tebessüm etti. "Kız çok iyiymiş gerçekten Allah razı olsun ama bizim bu kadar akrabadan olmadı yabancı bir kızın iliğinin tutacağını hiç zannetmem." dedi. Yarın her şeyin güzel olması dileğiyle uykuya daldım.
