Ma'Sita heeft altijd flink haar best gedaan KleinDuimpje zoveel als mogelijk te beschermen. Het heeft zelfs lang geduurt haar over te halen KleinDuimpje op avontuur te sturen. Nu daar het meisje niet terugkeerde beschuldigde Ma'Sita zichzelf hiervoor. In het begin leek het alsof ze het kind zag, maar dan met en droevig gelaat. Mama Sita probeerde KleinDuimpje te overhalen haar te vertellen wat er is gebeurt, maar ze kreeg geen antwoord. De mensen van het dorp begonnen het jammer te vinden voor Ma'Sita, omdat zij dachten dat ze psychiatrisch behandeld moest worden door haar verlies.
Ondanks alles bleef Ma'Sita aardig tegen een ieder doen, zelfs tegen de toffe kabouters die voor een korte periode het meisje moesten leiden en beschermen. De 6 toffe kabouters beweerden dat KleinDuimpje veilig was en dat de laatste toffe kabouter verder met haar zou avonturen.
Mama Sita kreeg een vreemd gevoel bij het aanhoren van hun woorden. Het waren haar mother instincts (een sein dat een moeder krijgt als er iets met haar kindje aan de hand is). Ze wist niet wat er precies gebeurde.
Het begon een traditie te worden om jaarlijks rond de periode dat KleinDuimpje verdween, een herdenkings optocht te houden. 3 weken lang werd er niet gefeest, de kindertjes mochten niet buiten spelen en moesten liefs binnenshuis boeken lezen of bidden.
Ma'Sita voelde zich beschermt hoor... Echt wel, geen kwaad kon haar tegenkomen. Men begon te denken dat ze behekst was, thuis bij haar alleen gebeurde er geen ongelukken enzovoorts.
En toch was ze verdrietig, elk jaar voelde het voor haar aan alsof de vermissing pas voorbij was.
JE LEEST
Tɦɛ Rɛtʊʀռ օʄ Tɦʊʍɮɛʟɨռa
Historia CortaHet meisje dat zo klein is als een duim komt terug na tijden diep in het bos te zijn verdwenen. ‡‡‡‡‡‡‡‡‡‡‡‡‡ Dit kort fantasie verhaal zat gewoon plots in m'n hoofd. En omdat ik niet van veel typen/schrijven hou heb ik 'm kortgehouden en hopelijk...
