şimdi sadece bir yıla sakladım bin acı ve kimsesizlik anlatmak gerekti çünkü kalkmalıyız ayağa
Ben bir kadını çok sevdim
Küçüktü yüreği büyük, büyümek istedi
Bilmezdi benim çocuk olduğumu
Korktum yaklaşamadım hiç ona
Çünkü bilmezdi bazı izler geçmezdi
Kirli dokunuşlar sonsuz yalvarış
Binlerce göz yaşı geçmezdi bir gülüşte Sonra kızdı bana büyü desi ve gitti
Birkaç güne bingöz yaşı
Bir cümlede ölen çocuklarımız, yıkılan evimiz
Terk ettiğimiz masumiyetimiz
Öldürdüğü bir kayıp çocuk..
Kayıp olmak yurtta büyümek
Koyu bir soğuk yıkık dünya
Kirli bir öğretmen
Kirliydi acımadı acımadı çocuk göz yaşlarıma..
Acıttı her dokunuşuyla sızladı ücra köşeler
Sesiz çığlıklar göz yaşı ve kir kokusu
Kim alabilirdi ki bir çocukdan masumiyeti..
Suni bir çocuk çünkü kirli
Şiir de şiire benzemedi be kadın
Nasıl açtıysan o yarayı
Öğretmendin neden öğrettin kirliliği
Neden kirlettin be kadın kimsesiz bir çocuğun aciz bedenini niye kanattın be kadın kırdın kalemimi boyalarımı
mavi göğü neden boyadın siyaha
o günden beri bir siyah şimdi geldim 24 e ama hayla siyah ve sıcak dokumarak kirlettiğin bedenim hayla sızlıyo be kadın o ücra yerlerim
Evet kirlenmeyi seçmedim ama kirletmeyi sen seçtin 6 yaşımda bir çocuğu susuyorum susuyorum korkuyorum kadın korkuyorum vahşiliğin ve vahşetin olan o koca tacizden...
BKL
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp
PoetryBen çok tatlı bir çocuktum Karaya boyanmakdı kaderim Bir sesizlik çöker ve kaplardı yanlızlık Sonra savaşırdım içimde ki benle Bu kayıp benlikte yazmakdı bir diğer yaşam nedenim ve yazıyorum...
