AG#1

47 0 0
                                    

A/N: HERE'S THE FIRST CHAPTER! ENJOY! 

Nandito ako sa barracks nag-iikot ikot. I'm still irritated. Naiinis ako sa sarili kong tatay. He arranged me to someone. Someone I doesn't love. Nakakainis. How dare him!

"ouch!" ooppss. May tao pala, sheez. Tanga ka talaga kahit kalian jiwon. Sisipain mo nalang ba naman yung bato, dun pa sa lugar kung saan may tao.

"sorry, hindi ko alam na may tao." I said then I bowed, the moment I lift my head, I was shocked. It's him.

"Salute!" Then I answered his salute.

"I'm really sorry." I said still in dazed.

"It's okay." He said and was about to go.

"Wait, Tara sa clinic, I'll clean the wound, baka mainfect pa." di naman na sya pumalag at sumunod nalang. Pagdating namin sa clinic ay agad ko namang nilinis yung sugat nya sa ulo. Ang galing ko talaga sumipa, sakto pa sa ulo.

Pagkatapos kong linisin yung sugat nya ay aalis na agad sana sya.

"salamat."sabi nya at sumaludo ulit saka sya tumalikod at nag lakad.

Hindi ko alam kung anong nangyari sakin at sinundan ko sya.

Bumalik sya sa pwesto nya kanina, sa likod ng barracks. Ilang minute na ang nakaka lipas pero tulala pa din sya. Ano kayang problema nito?

Parang may sariling isip yun paa ko at bigla na lang akong dinala sa kabilang side ng sirang bintana na sinasandalan nya.

"lalim ng iniisip mo ah." I said at na-upo kagaya ng upo nya we're sitting back to back pero nakaharang yung pader.

He didn't answer, maybe because he's in shock.

"I'm still mad at my father." Di ko alam kung anong nangyari sa akin. Pero bigla na lang lumabas yung mga salitang yan sa bibig ko. Hinintay ko syang mag-respond pero hindi pa din.

"Nakaka-inis lang na pinipilit nya kong makipag date sa bestfriend ko. Ni hindi ko nga mahal yung lalaking yun eh...." I'm choking, kakapigil sa pag iyak

"he's my bestfriend, my shoulder when I'm sad. But I can't marry him. Hanggang dun lang yun... Hanggang bestfriend ko lang."I finished my sentence and let the tears flow down to my cheeks. He's still not responding but I know he's there. I can still hear him breathing. Di na din ako nag salita at patuloy na umiyak hanggang sa di ko napigilan yung hikbi ko. It lasted for a few minutes nang makarinig ako ng kaluskos sa kabilang side. Umalis na ata sya.

The moment na huminto yung kaluskos ay tumayo na din ako. Pero nagulat ako ng Makita syang nakatayo sa pwesto nya. He looks so serious. I can't help myself but to stare at his face.

"My girlfriend broke up with me." He seriously said while staring at the ground. Hindi ko alam ang ire-react ko kasi nagulat din ako, I didn't expect him to do it.

"she said she's tired. How funny. Napagod sya? Hindi man lang nya inisip kung anong pinag dadaanan ko dito, kung gano ko pinag bubutihan yung trabaho ko para lang sa kanya. Hindi ko ininda kahit kalian yung pagod. Pero sya, sumuko na..." He said and I can feel his voice trembling.

"Pero kahit na anong galit pa ang sumapi sa'kin. Mahal ko pa din sya eh." Hindi ko alam kung bakit pero niyakap ko sya. Di ko pinansin kung may pader na nakaharang kalahati ng katawan naming. I just feel that kailangan nya ng comfort. That hug lasted for 3 minutes and he pulled away.

"Aish, I can't belive that I'mcrying infront of a girl right now." He laughed. Nginitian ko na lang sya.

"By the way I'm Sergeant Major Kang Jun Seo." He politely said and offered a hand for a handshake.

"Lieutenant Choi Ji Won." And we shaked our hands. Kahit na kilala ko naman talaga sya. At alam kong kilala nya din ako, Impossibleng di nya ko kilala eh.

"ang ganda ng meeting natin ah." I said and then we laughed.

"Parehas tayong disappointed sa mga nangyayari." He answered. Sumandal naman ako dun sa pader patalikod sa kanya at ganun din ginawa nya. I looked at my right side and he's there looking at me.

"Ikaw, magkakaroon ng lovelife. Ako naman, nawalan. Great." Napangiti ako sa sinabi nya. Silenced enveloped us.

"thank you for listening." I said.

"It's nothing. Salamat din sa'yo." He looked at me then smiled.

"the person that you're referring to, It's Captain Yoo Sung Jin right?" he asked then looked at me again and I just nod.

"alam mo, akala ko nga dati kayo eh. Kasi you both act like one." He smiled at me.

"He's just my bestfriend, no more no less. I can't afford to lose him that's why I'm against this deal." I explained.

Magsasalita pa sana sya ng biglang tumunog yung radio ko.

[Lieutenant ji won? We need you here in the clinic, emergency. Over.]

"I'm coming, over." I looked at junseo.

"It's nice meeting you, but I need to go now." I said then I ran away pero pinigilan nya ko.

"Thank you, I owe you one." He smiled and let go of my arm, nginitian ko naman sya at tumakbo na ulit papunta ng clinic.

Doctor ako ng army. Kaya ako nandito. Ako yung lagging kasama pag may gyera, kasi ako yung gumagamot sa kanila. And the guy awhile ago? Its Sergeant major junseo. I was attracted to him once. Ewan ko, he looks so interesting. But that was back then. Hindi ko alam kung hanggang ngayon ba.

The moment I reached the clinic ay ginamot ko agad yung isang sundalo na nagka-fracture sa right arm nya.

Lumabas ako ng clinic and I saw Sergeant Major Junseo with Captain Yoo Sung Jin. Nginitian naman nya ko the moment na nakita nya ko. And I smiled back. Si sungjin naman ay nilingon ako at tumingin ulit kay junseo saka ito tinapik sa balikat. Dinedma ko na lang at bumalik na sa loob ng clinic.

Lumipas ang mag-hapon ng nasa clinic lang ako. Anong bago dun? It's already 8pm kaya I decided na pumasok na sa loob ng kwarto ko.

I reached my room at nahiga na ko sa kama ko ngbiglang pumasok sa isip ko yung kanina.

Ibang iba si junseo kanina. He's the type of guy na masungit at seryoso. Pero kanina, he smiled at me. He cried in front of me. Mahal nya siguro talaga yung babae na yun. Hay, hayaan na nga makatulog na lang.


Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Apr 07, 2016 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

ARMY GIRLFRIENDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon