Kris : Andwe ! မလာနဲ႔ေလ ! ငါေႀကာက္တယ္ ! သရဲ is not my style !!!
Kris မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီးေအာ္တာေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားပံုရတယ္…Yeol ပါအခန္းထဲဝင္လာျပီး…
Yeol : Kris ? ဘယ္မွာလဲသရဲ ?
Yeol လာဆဲြမွ Kris မ်က္စိျပန္ဖြင့္ႀကည့္တယ္…သရဲကမရွိ…အကုန္လံုးအေကာင္းတိုင္းပင္…။
Kris : တကယ္သရဲပါ…Yeol ရယ္။ ေဇာက္ထိုးႀကီး ငါ့ႀကည့္ေနျပီး ဆင္းလာတာ…
Yeol : သရဲေတာ့မသိဘူး။ နင္ေသးေပါက္ခ်လိုက္ျပန္ျပီလား ?
Yeol ႏွာေခါင္းတရံႈ႕ရံႈ႕လုပ္ျပီးေမးလိုက္တာေႀကာင့္ Kris ကိုယ့္ေဘာင္းဘီကိုငံု႔ႀကည့္မိသြားတယ္…
Kris : ဟာ…ဟုတ္တယ္…ငါအေႀကာက္လြန္သြားတာ ေသးေပါက္မိသြားတယ္…
Yeol : နင္ကေတာ့ေလ ငယ္ငယ္ကအက်င့္ကမေပ်ာက္ေသးဘူးလား !
Yeol ေအာ္လိုက္လို႔ Kris လဲမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔
Kris : နင္ကလဲဟာ……ငါကေႀကာက္တတ္ရင္ အဲ့လိုပဲကို…
Yeol : တကယ္ပဲ…နင့္ဟာနင္ ေဘာင္းဘီေရာ အိပ္ရာေတြပါေလွ်ာ္ပစ္…အဲ့တာထက္ ငါလဲသရဲေတြ႕လို႔…ႀကက္ဥေတြေရာ ႀကက္ေႀကာ္ေတြပါကုန္ျပီ…
Kris : Boya ! ငါ့ႀကက္ေႀကာ္ပါစားပစ္တယ္ ?
Yeol : အင္းဆို…ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ? Soo တို႔ျပန္လာရင္ ဘာမွမရွိေနရင္ကိြဳင္ပဲ…
Kris : ထားလိုက္…သူတို႔လာမွရွင္းျပလိုက္မယ္…
-------------
After One Hour Later……
Sehun : ဘယ္လိုလုပ္ႀကမွာလဲ…? ငါတို႔ေတြတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္သရဲေျခာက္ခံေနရတယ္…ငါက်ေတာ့မေတြ႕ေသးဘူး
Soo : ငါထင္တာေျပာရင္စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္…Luhan နင့္ေဘးမွာရွိေနလို႔ျဖစ္မယ္။ ဒါေႀကာင့္နင့္ကိုသရဲေျခာက္လို႔မရတာပဲ
Yeol : အင္း…ဟုတ္မယ္။သရဲကနင့္ကိုလဲေျခာက္မွာပဲ…ဒါေပမယ့္နင္တစ္ေယာက္တည္းမခံရေသးဘူးဆိုေတာ့ Soo ေျပာသလို Han ကနင့္အနားမွာရွိေနျပီးကာကြယ္ေပးေနလို႔ေနမွာ…
Yeol တို႔ေျပာတဲ့စကားေႀကာင့္ Sehun ေတြးမိသြားတယ္။ မေန႔က Luhan ကိုလာျပီးသူနဲ႔ေတာင္စကားေတြေျပာေနခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ Luhan ကိုသူတစ္ေယာက္တည္းျမင္ရတာေႀကာင့္ဘဟ္သူမွမယံုႀက။ အခုလို Soo တို႔ေျပာေနတာေႀကာင့္ Sehun ေဘးကိုေဝ့ဝဲႀကည့္မိတယ္။ စိတ္ကေတာ့တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသလို…
