Öyle anlar oluyor ki kaybedebileceğini hatırlıyorsun herkesi, her şeyi... En önemlisi hayatını renklendiren, hayatına anlam katan, olmazsa olmazlarının bir gün sana el sallayabileceklerini, veda edebileceklerini, hatırlarsın. Vedalardan nefret ederken, onların yol almasıyla hayattan nefret edersin...
Gökkuşağının içinde geçen hayatın bir anda siyah beyaz filmin acı karelerinden birine dönüşür...
Nefes alsan boğazında kalacak gibi olabiliyor hayat...
Ayağın takılsa yüzyıllarca kalkamayacak gibi ...
Önüne çıkan en ufak ilk engelle pes edecek gibi...
Yürümeye çalışsan her adımında yolun kat be kat artacağını hisseder gibi...
Koşsan düşeceğini bilmek gibi...
Gözünü kapatsan kendi karanlığından; açsan karşında göreceklerinden korkar gibi...
Bütün bunlarla karşılaşmamak için çok şeyden VAZGEÇMEK gibi...
..Ve bunlar seni hep hüzünlü bir insan yapar..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN GELENLER
RandomSadece içimden gelenler bunlar ... Ne hikaye ne roman ne de şiir bunlar içimdeki benin dile gelmesi. Suskunluğun konuşması...
