Coleen’s POV
@KevFerrer: I will be alright :)
Mabuti pa ito, mukhang nakalimot na. eh siya??
Ewan.
She really don’t know.
One month na ang nakaraan.
One month nang hindi niya nakikita o nakakausap si Kevin.
and she missed him soooo bad.
Pero wala naman siyang magagawa diba?
Tapos na ang lahat. T
inapos na niya ang lahat sa kanila ni Kevin.
masakit pa rin eh, pero mas mabuti na rin matapos ang lahat.
Life is a all about changes, about moving-on, about letting go.. cause sometimes.
Feeling changed and there’s no other way really but to say, good—bye.
Keri niya ‘to.
Move-on move-on na din kasi siya.
Nakatitig siya sa kawalan ng may humampas sa kanya.
“aray!”
“nakatulala ka na naman?!” Tine.
“ano ang iniisip mo?” Bea.
“Correction. SINO. Si Kevin naman iniisip mo ano??” Tine.
“pag may iniisip si Kevin agad?? Pwedeng yung grades muna??”
“naku. Grades daw. Wala ka namang problema sa grades mo eh! Ayaw mo lang kasi aminin.” Bea.
“oo nga. You’re thinking him, don’t you??” Tine.
She shrugged. bakit kasi ang usisadora ng mga ito?
“seryoso Coleen,hindi ka namin pinipilit na magkwento, pero alalahanin mo, andito lang kami, kung ano man ang nangyari sa inyo ni Kevin. ayusin niyo na.” Bea.
Napatingin siya dito.
Gusto niyang umiyak.
