For three months, ganun na set-up nila ni Kevin.
Ginagampanan nga nito ang pagiging boyfriend, dakilang boyfriend, siya, ganun din naman.
Nakilala na niya ang mga teammates nito, na wala pa ring tigil sa pang-aasar sa kanila.
Somehow, nasanay na rin siya.
Kilala na niya ng husto si Kevin, ganun din ito sa kanya.
Mas mabuti ngang bestfriend ang itawag sa kanila eh, kesa sa lovers.
Yes, hindi nga nagkulang si Kevin sa kanya as a boyfriend, sobrang sweet nga nito eh.
Kahit minsan sobrang kulit nito.
Nasasakyan naman niya.
Hindi naman niya masasabi na tino-two time siya nito, faithful naman ito sa kanya.
Inaalagan siya.
grabe, wala siyang may masabi.
Pero may kulang eh, kahit gaano pa ito kasweet na boyfriend, pero ni minsan hindi ito nagpahayag ng damdamin sa kanya.
You know, they never speak of love.
He never said that three words to her.
Bakit ba ang tatlong salitang iyan ay napakalaking seguridad ang dinadala sa tao. Haaaaay.
Bahala na.
basta maligaya na siya sa relasyon nila ni Kevin.
...
Saturday, bored na bored na siya sa dorm nila, wala naman kasi siyang magawa kaya nag movie Marathon na lang siya, si Kevin, hindi rin nagparamdam sa kanya.
Hindi naman siya nabahala, baka may training pa ang mga ito.
Nasa kalagitnaan na siya ng panunuod ng mag vibrate ang cp niya.
Si Kevin tumatawag, ewan lang pero kapag tumatawag ito parang bumibilis ang takbo ng heart niya, essss.
“hello? Baby?”
“C-coleen??” namamaos na tinig sa kabilang linya.
“kevin??”
“nasaan ka??” he’s sniffing, umiiyak ba ito?
