LOVE SHOT (Short Stories)

N : Sehun

Finally an update! 😂 djk, I have been busy with school lately... Ang daming gawain! Ang hirap palang maging SHS student 😩 STEM pa more! Hahaha! Anyways, enjoy reading! And thank you for reading the previous ones and voting! 😊

•°•°•

I may be hurting because of him... but loving him feels so good, so I won't ever stop... even if it hurts too much.

Sehun's POV

Pauwi na 'ko ngayon, sakay ng tren. Sighs, it's even father than my previous apartment. Gustong gusto ko pa naman yung dati kong apartment... pero ays lang, kailangan eh.

Ang gulo kasi masyado, masyado kaming ginugulo ng nanay ko... If only Dad was here, paniguradong hindi ako guguluhin ng ina ko. I mean I love my mom, but I want to make my own decisions.
Bakit kasi na-uso pa yung divorce diba? Tsk.

Later on, nakarating din ako sa bahay... "I'm home!"

Walang sumagot, wala pa siguro siya. Sa mag-kaibang eskwelahan kasi kaming dalawa nag-aaral.

Napangiti nalang ako ng maalala si Chanyeol-hyung, hahaha! Ang torpe at manhid ng letse... Agad din akong napasimangot, oo nga pala... Hindi na niya nakilala ng lubos si Faith. Nawalan na ng oras eh, saka... Hindi narin nagpakita at pumasok si Faith matapos nung huling encounter nila ni hyung. Ilang beses naming tinulungan si hyung na hanapin siya pero wala na talaga eh. Ilang linggo narin... mga tatlo ata. Tatlong linggo narin mula ng lumipat ako, kasama siya dito.

"Sehun?" biglang bumukas ang pinto ay may pumasok. Agad naman akong ngumiti. Ewan ko ba kahit wala siyang ginagawa o sinasabi, basta maisip ko lang siya... Makita napapangiti na 'ko. Nakakagood mood.

Nang makita niya ako ay napangiti rin siya. "Kumain ka na?" tanong niya

Umiling lang ako habang nakangiti parin, "oh? Ba't di ka nagsasalita dyan?" natatawang sabi niya, "wag mong sabihing dahil yan sa sobrang kagandahan ko?" sabay tawa niya sa sarili.

Hindi ko rin napigilang tumawa "kung sabihin kong oo?"

Napatigil siya dun at napatingin sakin, she pouted, "sehun naman eh!"

I chuckled, "what? It's true!"

"Tara na nga kumain na tayo!" sabi niya sabay bagsak ng gamit niya sa lamesa at hinila ako papuntang kusina.

Ganyan lang kami araw-araw... Para bang nakakasawa? Para sakin kasi hindi. Madalang kaming mag-away. Madalang din kaming magkita. Kailangan kasi, for safety measures.

You see, I am supposed to be married to a girl... Typical Arranged Marriage. Tsk, yeah mabuting tao yung dapat papakasalan ko... We were childhood friends afterall. Pero hanggang kaibigan at kapatid lang ang maituturing ko sakanya. At sa pagkakaalam ko mayroon din siyang kinakasama. And besides, I love this girl with me.

First love? Maybe. Hindi siya ang unang babaeng nagustuhan ko at niligawan ko pero siya palang ang minahal ko ng ganito. Corny? Oo sobra. Madalas dati tinatawanan ko lang yang mga ganyang bagay, hanggang ngayon parin naman pero iba na pag ako sakanya. Unfair ba? Hahaha! Wala kang pake.

Mas malala pa nga sakin si Kris-hyung eh, PDA. Ang landeeee ng kulugo. Kilala naman ng grupo (ng mga kaibigan ko) si Rea, pero isang beses ko lang siyang pinakilala sa kanila, bilang kaibigan. For safety measures.

Bakit lagi nalang for safety measures? Minsan na kasi kaming tinakot ni Mom, na pag hindi ako bumalik sa bahay namin (niya) at pinakasalan si Erin (yung dapat ka arranged marriage ko) ay sasaktan niya si Rea. And she did.

Yung scooter bike na ginagamit ni Rea, ginalaw nila. Tinanggal yung preno, ayun nasugod tuloy siya sa ospital. I wanted to be mad, and I was pero wala akong magawa. Wala akong nagawa.

Kay Rea binabaling ni Mom ang lahat, hindi niya ako magawang saktan dahil anak niya ako. Kaya nakakagalit lang, because I can't do anything about it except to play safe.

Kaya nandito kami ni Rea ngayon, outside the town. Where no one knows us.

NEXT DAY

Morning.

Rea's POV

Weeks went by like that, all sweet and chill. It was so... overwhelming, how he could love me like that. The Sehun that everyone knew was different with me, the side not everyone knew he'll have.

Until one day he came home mad.

"Hey," I smiled at him, "okay ka lang?"

But the only response I got was a souless stare and a sneer. Dumiretso siya agad sa kwarto. Sumunod naman ako.

"Oy, Sehun! Anyare sayo? Hey..." mahinahon kong tanong.

"Puede ba?!" napapitlag ako sa biglang pagsigaw niya at pagbato ng bag, "umalis ka na sa buhay ko?!"

Napahinto ako sa sinabi niya at ngumiti nalang. Sa isang relasyon, kailangan marunong kang umintindi at may mahabang pasensya.

"Sige, magpahinga ka na. Maiwan na kita."

Pagkasabi ko nun ay bumaba na ako at dumiretso sa kusina. It's been a while since I last cooked. How about adobo? Paborito si Sehun.

Malapit na akong matapos sa pagluluto nang makarinig ako ng kalabog mula sa taas kaya nabitawan ko yung panghalo.

"Fck! Rea!"

Pero bago pa ako makapag-react ay nakita ko ng muntik madapa si Sehun papunta sa kusina.

He looked at me... exhausted and afraid.

"Akala ko... akala ko..." sabi niya at biglang niyakap ako. "Akala ko iniwan mo na 'ko."

Naramdaman kong may pumatak sa leeg ko. I pulled off from his hug and looked at him. He's crying.

Pinunasan ko ang mga luha niya at ngumiti. I kissed the tip of his nose. "I'll never. Kaya tumigil ka na dyan ha?" pinitik ko yung tenga niya at tumawa, "uljima, nae sarang."

(translation: don't cry, my love.)

He nodded and hugged me tight. "Mianhae."

(T: i'm sorry)

°•°•°

Jabkanman! There's more! 😁😁 may part two pa! Please keep supporting and voting if you liked it 😊 AND OH! 1.21k na ang reads maraming maraming kamsalamat ebribadeeeeh~

(💞 Hearts for everyone! /le sings SVT's song) GOOOOMAPDA~

Watch out for the twist~ 😏😘

Hey! reaheartevilmaknae94 🌼

Ang tagal kong draft nito hahaha I finally decided to publish it.

Readers please do try reading my other story 'Sing For You' 😄