KAPIDAKİ BEBEK

1

      Bir sabah bir gürültü ile uyandım. Telefonumun alarmı çalıyordu ve ben uykulu uykulu alarmı susturmaya çalışırken olan telefonuma olmuştu.. Hemen yerimden kalktım ve telefonumu büyük bir özenle inceledim. Çok şükür hiçbir şey olmamıştı.Yüzümü yıkayıp rutin işlerimi hallettikten sonra evdeki hiç kimsenin yüzüne bile bakmadan evden ayrıldım ve okula doğru yol almaya başladım.

Okula yaklaştığım sırada biri bana arkamdan " Bahar! Dur bekle!" diye nefes nefese kalmış bir şekilde bağırdı. Arkama döndüğümde Cemre ile karşılaştım. Arkama döndüğüm gibi önüme döndüm ve adımlarımı hızlandırarak yürümeye devam ettm. Bir süre sonra bir koşma sesi geldi ve Cemre yanımda beliriverdi.Bana " Neyin var Bahar? Neden beklemedin beni? Bir şey mi oldu?" diye sordu. Allah'ım beni gıcık etmeye mi çalışıyor bu kız? " SANANE. Sen olanları gayet iyi bir şekilde bildiğin halde hala nasıl sorabiliyorsun? Bilerek mi yapıyorsun?" diye bağırdım ve arkama bakmadan yoluma devam ettim. Gözlerim dolmuştu. Cemre benim kardeşim. Aynı evde yaşıyoruz. Dün gece olanları o da benim kadar iyi biliyor ve nasıl sorabiliyor? Ya beni gıcık etmeye çalışıyor ya da akli sorunları var.

.............................................................

Sonunda okula vardığımda kimsenin beni görmemesini umarak hemen lavaboya gittim ve yüzümü yıkadım. Daha sonra makyajımı da tazeledim ve sınıfa çıktım. Her zamanki gibi herkes kendi halindeydi.Birden Yağmur bana doğru koşmaya başladı ve beni soru yağmuruna tutmaya başladı. " Dün neler oldu? Baban çok kızdı mı? Tahmin edebiliyorum ama yine de anlat. Tüm gece meraktan çatladım. Sen...iyi misin?" Gözümden bir damla yaş aktı ve " Evet, evet iyiyim. Dün... dün her zamanki gibi dayak yedim. Kendimi üvey çocuk gibi hissediyorum. Sanki beni yetimhaneden aldılar ve bana söylemediler.Bir insan bu kadar mı acımasız, bu kadar mı vicdansız olur? Bir insan bunu kızına, çocuğuna nasıl yapar? Bir an önce o evden kurtulmak istiyorum. Yeter artık. Dayanacak gücüm kalmadı. Bu kadar sene dayandım ama artık gücüm kalmadı.Yeter, yeter, yeter..." dedim. Sesim sonlara doğru kısılmaya başlamıştı. Çünkü, çünkü ağlıyordum. Evet o güçlü kızı ağlatmayı başarmışlardı. O güçlü kız Yağmur'un omzunda ağlıyor ve Yağmur da onu teselli etmeye çalışıyordu. Onu tek anlayan Yağmur'du. Yağmur ve Pınar onun hayatındaki tek GERÇEK DOSTLARIYDI.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     Kısa bir zamanda yeni bölüm yazmaya çalışacağım. Malum sınav haftası o yüzden biraz gecikebilir umarım beğenmişsinizdir. Lütfen yorum yapmadan geçmeyinn...