Gitmek sadece bir eylemdir,
Unutmak ise bir devrim...
BİLAL!
Aman Allah'ım! Bilal'e ne olmuştu böyle? Bacağı kanlar içinde yerde yatıyordu. Acaba kavga mı etmişti? Allah'ım neler oldu ona böyle?
"-Abi!"
İlknur abisini görür görmez yanına koştu. Fakat ben hala olduğum yerde duruyordum. Şaşkınlıktan kaskatı kesilmiş bedenim, gözlerimin Bilal'in üstünde donup kalmasıyla uyum içinde çalışıyorlardı. Ama artık harekete geçmem lazımdı. İlknur'a destek olmam gerek. Hemen kendime gelmek için silkelendim ve İlknur'un yanına koştum. Sedyeye alınan abisinin peşinden koşuyordu.
"Abi! Abi! Abi kalk! Ne oldu sana abi!"
Bilal' de kan kaybından olsa gerek baygındı. Biz de hemen sedyenin peşinden ambulansın arkasına bindik. İlknur hâla ağlıyordu. Ben de onu sakinleştirmeye çalışıyordum. Onu babasının cenazesinden sonra ilk defa bu kadar ağlarken gördüm. Sanırım babasından sonra bir de abisini kaybetmekten korkuyordu. Ambulansta ki ATT'ler ilk müdaheleleri yaparken, İlknur'un bana sarılmasıyla boşta kalan ellerimi İlknur'un beline doladım. Titriyordu. Çok korkmuş olsa gerek.
"- H-Hatice abime b-işey olmicak dimi? Ne olur o-lmasın!" derken ağlaması şiddetlendi.
"- Hayır İlknur'um, canım arkadaşım bişey olmicak. S-söz veriyorum bişey olmicak!"
Sanırım benimde gözyaşlarım özgürlüğünü ilan etti. Gözyaşlarım yanaklarımı ıslatmaya başlamışken ambulans durdu. Artık hastaneye gelmiştik. İlknur'un kolları hızla gevsedi ve ambulanstan indirilen abisinin pesinden indi. Bende koşarak onları takip ettim. Bilal'i ambulansın sedyesinden alıp, içeriden getirilen sedyeye aldılar. Hızla ameliyathaneye aldılar Bilal'i. İlknur içeri girmeye çalıştı ama zoraki tuttuk. Onu sandalyeye oturttum. Ve onu sakinlestirmek icin konustum:
"- Sakin ol İlknur. Lütfen. Rabbim sevdiği kuluna dert tasa verirmis. Bunu da atlatırız. Abin dayanıklıdır. Sağlam adamdır. En geç iki güne iyileşir. Ağlama canım kardeşim." derken İlknur'un boynuna sarıldım. O da boşta kalan kollarını sardı belime. Gözyaşları omzumu ıslatırken konuştu:
"- Hatice. Ben çok korkuyorum. Bu kaçıncı oldu. Her seferinde ya eve yaralı geliyor ya da sokaklardan topluyoruz. Babam öleli daha bir zıvanadan çıktı. Eve sarhoş bile geliyor. Artık bişey olacak diye korkuyorum." deyince daha cok sardım onu. Arkadaşımın ağlamasına dayanamıyorum.
"- Hayır İlknur. Allah'ın izniyle bir şey olmayacak abine. Benim tanıdığım İlknur dik durur. Rabbine sığınır. Hadi artık ağlama."
Sesim yalvarır gibi çıkmıştı. Ona ağlama diyordum ama ben de ağlıyordum. Yürek iste dayanmıyor sevdiği adamın zarara uğramasına.
İlknur benden ayrılırken ameliyathanenin kapısı açıldı ve içeriden doktor cıktı. Biz de aniden ayaklanıp doktorun yanına gittik.
"- Durumu ne doktor? Ne oldu abime?"
İlknur bağırarak sorusunu sorunca doktor devam etti.
"- Cok kan kaybetmiş. Acil 0 rh- kana ihtiyaç var. Sizin kibuyuyor mu?"
Doktor ikimizden cevap beklerken İlknur umutsuzca " Benim ki uymuyor." dedi fakat benim kanım uyuyordu.
