Mesela daha dün gece ağlarken “bu sondu daha ağlamak yok” demiştim. Bu gece de tutamadım kendimi. Sanki üzülmem için o kadar çok sebep var ki, hiçbiri ağlamadan geçmiyor gibi. Gerçi ağlayınca da geçmiyor fakat bir yandan rahatlamıyor değilim. Hayat çok garip değil mi? En değer verdiğin, yanında olmasını istediğin insan hiçbir zaman yanında olmuyor. Aksine hep kalbini kırıyor. Sen o kişiden uzaklaşmaya çalışıyorsun hatta kendinden bile uzaklaşıyorsun o süreçte. Ama uzun zaman sonra o yine geliyor ve herşeyi mahvediyor. Ve sen 'hayır' diyemiyorsun. Ağladığın, üzüldüğün onca günü unutuveriyorsun. Çünkü çok, hak ettiğinden bile çok seviyorsun onu.
