Hij loopt de trap op. Ik hoor de treden kraken onder zijn voeten. De deur gaat open en in de streep licht zie ik zijn silhouet. Hij stapt naar binnen en doet de deur dicht. Hij schuifelt voorzichtig door de kamer. Wat wil hij? Hoe zou hij doen? Wat word het vandaag? Ik weet het niet.. Ik trek de dekens wat verder over me heen. Alsof dat me zou redden. Natuurlijk niet. Niets zou mij helpen. Ik voel dat het bed inzakt. Ik wacht op de klap maar die blijft uit. Dan toch.. Ik wacht op zijn handen. Zijn handen die over mijn lichaam glijden. Maar ook die komen niet. Wat komt hij dan doen? Ik word steeds zenuwachtiger. Hij zegt niets en blijft op de rand van mijn bed zitten. Na wat wel een eeuwigheid lijkt te duren hoor ik hem iets mompelen. Het leek op sorry.. Maar dat zal wel niet. Dat kan niet. Dan voel ik zijn koude lippen op die van mij, zijn handen naast mijn hoofd en zijn lichaam op dat van mij. Ik merk dat hij geen shirt draagt. Dat doet hij hier nooit. Toch had ik blijkbaar een shirt verwacht.. Wie houd ik hier nou voor de gek? Natuurlijk heeft hij geen shirt aan. Ik druk mijn lippen strak op elkaar.
"Just stop playing hard to get darling, I won't be silenced."
JE LEEST
Stockholm Syndrome
Teen FictionZe trok meteen mijn aandacht.. Haar lange bruine haar viel in golven over haar schouders. Haar gladde perzik achtige huid, haar ogen. Het soort grijze ogen waar je in verdrinkt als je te lang kijkt. Ze was ongeveer 1,70m denk ik.. Precies goed. Ik h...
