Stockholm Syndrome

Runaway.

Ik lig op bed te wachten tot hij thuis is, net zoals ik de afgelopen maanden elke avond heb gedaan. Wachten tot ik het gestommel voor de deur hoor. Het gebonk op de trap, tegen de muren en in de kamer.. Ik wacht tot hij bij mij binnenkomt. Dat doet hij altijd. Maar nu blijft hij weg. Na een tijdje stilte kijk ik verward op waardoor ik de fles op mijn bureau zie staan. Snel sta ik op uit bed en pak de fles. Net als ik weer mijn bed in ben gekropen en de fles onder mijn bed heb gelegd slaat de deur met een klap open.

"Wa dee jij ui beld?" Vraagt hij. Ik word bleek en slik. "N-niks" Zeg ik. "Ik lag ge-gewoon hier." Hij kijkt me ongelovig aan. "Jij war ui beld." Zegt hij vastbesloten. Hij komt op me af strompelen. Draai om. Draai om. Draai om.. PATS. Mijn wang begint te branden. Weer heft hij zijn hand op. "NEE" Roep ik nog maar hij reageert niet. Ik voel nog een klap op mijn wang en dan word ik uit mijn bed gesleurd. Hij houd mijn polsen met een hand bij elkaar terwijl hij me met zijn andere hand een stomp in mijn maag geeft. Ik voel nog wat klappen in mijn gezicht en voel iets warms langs mijn gezicht lopen. Hij blijft lang doorgaan, langer dan normaal. Ik begin zwarte vlekken te zien, de klappen voel ik allang niet meer. Dat is altijd zo, maar nog nooit heb ik zwarte vlekken voor mijn ogen gezien. Niet door dit. Dan ineens duwt hij me terug mijn bed in. Hij slaat nog een keer met zijn vuist tegen mijn neus en dan draait hij zich om en strompelt weg.

Ik graai onder mijn bed naar de fles. Ik draai de dop open en snuif de sterke geur op, dit moet goed genoeg zijn. Ik zet de fles aan mijn lippen en laat de brandende vloeistof door mijn keel lopen. Eerst voel ik niets, en net als ik nog meer wil nemen verstomt alles en val ik in een diepe slaap.

Ik word wakker van het licht dat de kamer in valt. Ik ben gisteren vergeten de gordijnen dicht te doen. Ik loop naar het raam en een verschrikkelijke hoofdpijn verstoort mijn gedachten. Ik herinner me de gebeurtenissen van afgelopen nacht. Ik twijfel of ik het wel wil zien maar loop dan toch naar mijn kast waar een spiegel in hangt. Ik open de deur en mijn spiegelbeeld staart me aan. Overal zitten blauwe plekken, mijn linker oog is helemaal dik en boven mijn oog en in mijn lip zitten twee diepe sneeën. Er loopt een traan over mijn wang. Dit kan zo niet verder. Ik kan dit niet meer aan. Ik pak een tas en loop zo zacht mogelijk door de kamer om wat spullen in te pakken die ik nodig heb. Een extra setje kleding, tandenborstel, ondergoed, make-up om alles weg te werken, een fancy jurkje, mijn oude teddybeer en het fotolijstje dat altijd op mijn bureau staat. Er zitten 2 foto's in, een van mij met Nathan en MaryLyn en een van mij met Noel. Nathan en MaryLyn zijn een tweeling en mijn beste vrienden hier in de stad. Noel is mijn aller beste vriend, hij komt uit Ierland en ik heb hem ooit op vakantie ontmoet toen we nog heel klein waren. Gelukkig komt hij elk jaar naar Nederland en gaan wij elke zomer vakantie naar hem toe, dus we zijn al die tijd contact blijven houden. Ik glimlach bij de herinneringen die door mijn hoofd schieten. Dan hoor ik gerommel in de kamer naast me en kom ik weer bij zinnen. Snel pak ik mijn telefoon en laptop met opladers en oortjes en ren naar beneden. De deur uit en de oprit af. Ik kijk niet om, ik ren alleen maar verder. Weg van alle pijn, weg van hem. 

Ik blijf net zo lang rennen tot ik in de binnenstad ben. Ik zie een Starbucks en ga naar binnen. Ik bestel een koffie met een Cinnamon roll en ga ergens aan een tafeltje zitten. Ik zet wat muziek op en staar naar buiten terwijl ik mijn ontbijt op eet. Net als ik op wil staan gaat het signaal dat ik een bericht heb gehad. Ik kijk op mijn telefoon en glimlach als ik zie dat het Noel is.

Noel: hey hun x ;) how are u?

ik: Hey Noe! Yea niet zo fantastisch.. wby?

Noel: Wassup? Net ging het goed maar wat is er?

Ik: Ik ben weggelopen..

Noel: JE BENT WAT?!?

Noel: Hoe?

Noel: Waarom?

Noel: Wat?

Noel: GEEF ANTWOORD

Ik staar naar mijn scherm, de tranen stromen over mijn wangen. Mijn handen trillen en ik schiet in de stress. Wat als dit nou toch de verkeerde beslissing is geweest? Is hij boos op me?

Noel: Sorry.. Ik schrok heel erg. Waarom ben je weggelopen? Wat is er gebeurd?

Ik: Ik vertel het later wel uitgebreid, misschien kunnen we binnenkort facetimen ofzo?

Noel: Is goed x Gaat het een beetje?

Noel: Ik maak me zorgen nu...

Ik: Het komt goed.. 

Noel: Waar ga je heen?

Ik: Ik ga straks langs bij Nathan en MaryLyn en dan vanavond naar een hotel denk ik..

Ik: Als ik daar wifi heb kunnen we wel facetime of skype ofzo?

Noel: Is goed x 

Noel: Sorry I feel like an arse for doing this but gtg..

Noel: Ik app je straks. Plz doe niets stoms okay? I'm here 4 u..

Ik: Ik weet het, het komt goed. Ik ga naar Nathan en Mary dus ik kan gewoon appen straks en dan spreek ik je vanavond.

Noel: Is goed.. Kusjes xxx Stay strong..

Ik: Kusjes terug xxx You too..

Ik ben zo blij met een vriend als Noel. Hij zal me altijd blijven steunen en ik kan altijd bij hem terecht. Net als bij Nathan en MaryLyn. Ik zet een glimlach op en loop naar buiten. De tweeling woont niet zo ver van de Starbucks vandaan dus ik ben er zo. Ik druk op de bel en wacht tot er iemand open doet. "Aimee!" Roept Nathan verbaasd als hij mij ziet staan, Ik spring in zijn armen en kom tot rust in zijn stevige omhelzing. Nathan is altijd al mijn knuffelbeertje geweest. Toen we jong waren en ik viel kwam hij altijd om me te knuffelen en me te troosten en dat is eigenlijk nooit meer echt veranderd. "Wat is er Aims?" Vraagt hij na een tijdje. Ik slik, ik zal het toch ooit eens moeten vertellen.. "Ik wilde even met jou en Mary praten.. Is zij ook thuis?" Zeg ik zacht. Hij kijkt me bezorgd aan en knikt. "Ja Lyn is er ook. Kom dan gaan we naar m'n kamer." Hij trekt me de gang in en doet de deur achter me dicht. 

"Who is it?" Hoor ik uit de woonkamer komen."Just Aimee, we'll be in mi room for a while! Don't need anything but Mary." Zegt Nathan tegen zijn vader. Hij is Engels en heeft de Nederlandse taal nooit echt goed geleerd. Daarom praten ze hier thuis vaak Engels. Maar Nathan en MaryLyn praten wel gewoon Nederlands. Ik loop voor Nathan uit de trap op en door de gang naar zijn kamer. Als ik binnenkom zit MaryLyn al op het bed. "Wat is er aan de hand Aims?" Vraagt ze als ze mijn blik ziet.

"I'm an official Runaway.."