Chapter 8 "Guest: Mahal na kasi kita"

605 7 1
                                    

*******************BELLE’S POV*******************

I faced the mirror. I was looking so good tonight, and I am really looked like a princess. After a long time, no wonder that I’m still looking so gorgeous. How I wish Mom can see me right now. I opened my door and I’m about to walked to the stair case but I heard a noise from Kuya’s bedroom. At dahil medyo dakilang chismosa ako, hindi muna ako bumaba! I walked through his door and put my ears on his wall. I only heard whispers. I knocked his door.

Kuya opened the door. “Oh Sayvieh, why? Si Ate Michelle mo..” Then Ate Mich approached us. “Hi Sayvieh. Condolence nga pala.” I smiled at her and she hugged me. “So, she’s our visitor?” I asked Kuya. Umiling silang dalawa, who the hell is my visitor? I raised my right eyebrow. “You go see it him.. na lang.” sinarado na ni Kuya yung door niya. I am really curious who is..He? So he must be a boy! Hindi kaya si….NASH!?? WAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! What to do? What to do?! Ok, I assume nanaman! Hmmp!

I walked downstairs. Bumunlad sakin sila Yaya Fe. “Mam Belle, nasa verranda ho yung bisita ninyo.” I just nodded. And pumunta nako sa verranda. I saw a guy nanakatalikod. “Auh, excuse me are you my..NASH?!” I yelled. OHMYMOMAY! Sabi na eh! Waaaaaaaaaaaaah?! Anong ginagawa ng nilalang na ito ditto?! At bakit..bakit ganyan siya kagwapo? >.< Nakakaasar! Gumanda nanaman yung mga pangit ngayong araw nato! T^T Waaaaaaaaaaaaaaaah! Hangwapo niya!

“Auh, Belle, condolence.” My world stops. Hala!? Ano? Anong sasabihin ko? ‘thank you?’ parang ang taray naman nun! ‘thank you nash’ weeeh! Ang ano naman nun! Weeeeeeeh! Halaaaaa?! Anong sasabihin ko?! Nak ng tutek naman oh! Hoy Sayvieh Isabelle Allison Santinel! Maglabas ka na kahit letter ‘a’ man lamang jan sa bibig mo! Nakakahiya jan kay Nash oh! Baka sabihin napipe ka sa kagwapuhan at presence niya kahit..totoo naman!! Mag salita ka na! “Belle, are you..Ok?” Nash asked me. Nabuhayan ako ng loob dito ha?! Nakakaloka! “Auuh.Y—yeah. I’m f—fine! N—o worr—ies!” shit I’m stuttering! Leche, hyperventilating ba ang tawag dito?! I’m not pagod naman! Sadyang parang mabilis lang talaga ang tibok ng puso ko at gusto ng butasin ang dibdib ko sa sobrang bilis at lakas! Shiiiit! HELP T^T

“Ok,” Nash smirks. I smirked too! Luh! Lah?! Waaaaaaaaaaaaaah! Nakakaloka! Waaaaah. Tulong ho! Ang gwapo ng nilalang sa harap ko! Weeeeeeeeeeeeeh! Anong gagawin ko?! “Seat please.” I said then approached him and leaded him to our high chair sa verranda. May long table kasi siya sa right side at mga high chairs tapos yung pinaka harap is yung terrace. Tapos, ang tanaw don is yung fountain namin sa likod na nasa garden ni Mommy nung buhay pa siya. Madaming pine trees yun eh, hindi nasisinagan ng araw kasi yung architect ng bahay, pinwesto talaga yun na nakatagilid at nasa likod ang araw so, hindi kami mag dadalawang isip pumunta dun kahit katanghalian na. Andami kong sinabi ano? -.-

“Gano ba kayo ka close nung Manang Esther mo Belle?” he asked me. “Super. She’s the one that treats me like a princess since my Mom passed away. Grabe Nash, sila na nga lang ni Kuya yung natira sakin eh. Tapos ganyan. Sorry kung senti yung emo na classmate mo a? Haha, hindi ko lang mapigilan.” I said as I wiped my tears up. First time kong umiyk sa harap ng isang tao ngayon simula nung ng kaisip ako, because Mom told me na, ‘Sayvieh, be strong. Don’t cry if hindi naman msyadong masakit and as long as you can handle it.’ Kaya yung namatay siya, sa sama ng loob ko hindi nalang ako nag salita ng halos 2dalawang araw at hindi din kumain. Ang alam ko lang nun, galit ako sa mundo. Galit ako sa daddy ko kasi hinayaan niyang mag kaganoon ang Mommy.

“Alam mo Belle, minsan, a girl can’t always pretend that everythings fine for her. Ano ibig kong sabihin? Kasi diba, ang mga babae, kayang gumising at harapin ang isang araw na parang OK ang lahat? Parang walang nangyari. Parang walang pains sa past. Minsan kailangan mo ding ipakita kahit sa isang tao lang na mahina ka. Umiyak ka, sumigaw ka. Kasi hindi lahat malakas. Hindi lahat kaya mo. Pero dapat once na natapos kang umiyak, tandaan mo kung bakit ka umiyak and let it be to be your inspiration sa mga darating mong problems.” He said as her arms leans on my shoulder. I shook my head and nodded.

DIARY NG GIRLFRIEND NI NASH AGUAS &lt;3Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon