Sabah kalktım. Yine bir not vardı salonda. İçinde kuru gül yaprakları ve yazı vardı. Yazıda " bir gün sende bu gül yaprakları gibi kuruyacaksın. Seni kurutanda ben olucam. Çok yakınındayım. Burnunun ucundayım. Ama sen göremiyorsun. Gözlerin kör olmuş sanki. Hiçkimseyi göremiyorsun. Dostunu, düşmanını hiçbirini. Ve sen hiçbirini göremeden ben seni bu gül gibi kurutacağım. " Delirecektim. Sıkıldım bunaldım. Düşünmekten bezdim. Hayattan sıkıldım. Sadece ölmek istiyorum. Kurtulmak istiyorum. Yaşamak benim neyime ki. Neden yaşıyorum ki. Sonra telefonuma bir mesaj geldi. En yakın arkadaşımın yoğun bakım da olduğunu öğrendim. Kapı çaldı. Açtım. Önünde bir demet papatya ve bir mektup vardı. Mektupta" Geçmiş olsun. Arkadaşın yoğun bakımdaymış. Acaba kim yaptı. Ben olabilir miyim? Sence. Neyse bu çiçekler sana değil arkadaşına ona verirsin. Haaa bu arada yapacaklarım bitti sanma. Daha çok var. Liste kabarık anlayacağın. Artık gerisini sen düşün. Olur mu? " yazıyordu. Hastaneye gitmek için apar topar evden çıktım.
