Με τοσσες σκέψεις ξεχαστικα έχει παει ηδη 8 το βράδυ καλυτερα να κάνω κάτι για να ξεχαστω .Λεω να βάλω λίγο μουσική να ακούσω μήπως μου φτιαξει την διάθεση ο ξεσηκωτικος ήχος και ο πιασαρικος αυτός ρυθμός καταφέρνουν τελικά να με ξεσηκώσουν κανοντας με να χορεύω ως το πρωι εξάλλου ύπνο δεν χρειάζεται το ειδος μας .
Αλίς γλυκιά μου ωρα να φύγουμε ακούω την μητερα μου Σούζαν να φωνάζει απο τις σκάλες .Κλείνω την μουσική και επανερχομαι στην πραγματικότητα ,ήρθε η μεγάλη μέρα ναι πρεπει να με τον ξαναδώ..να ξαναδώ τον Κρίστιαν αυτον τον μεγαλο γιο που λέγαμε αυτον τον ενοχλητικό βλακα αυτον τον κουκλο ......
Νομιζω θα πεθανω απο ντροπή λέω μέσα μου καθος η γλυκια Ρόζι μητέρα του Κρίστιαν και της Εμιλη μας ανοίγει την πόρτα κι μας υποδεχεται με ενα αξιαγάπητο χαμόγελο .
Προχωραω αργά μεσα στο ολόλευκο σαλόνι ακολκυθοντας τα βήματα της οικογένειας μου είμαι η ποιο μικρή οποτε ακουλουιαω αργά και σιωπηλα απο πίσω είμαι μολις 117 έχω π πολλά να μάθω ακόμα .Μοιαζω σαν χαμένη μέσα στα γυάλινα αντικειμενα που αντίκατροπτιζουν το ολόλευκο πρόσωπο μου σε χιλιάδες ακόμα Αλις μέσα στο δωμάτιο μέσα στο ολόλευκο δωμάτιο μπορω να διακρυνω το ολόλευκο πρόσωπο του Κρίστιαν με το βλέμμα του να με καρφώνει και αυτό το γλυκό χαμογελακι κολλημένο στη μούρη του πραγματικα με εκνευρίζει αυτό που κάνει ,θέλω να του δώσω μια και να του το ξεκολλησω αυτο το χαμόγελο ... Αλλά είμαι μια σχεδόν ενηληκη βρικόλακας δεν μπορω πλεον να ασκω βία ενάντια σε ομοίους μου μονο απέναντι στους εχθρους της οικογένειας - φυλής μας ..
Κρίμα ...
Η Ρόζι μας βάζει να καθισουμε στο κεντρικό σαλόνι δίπλα στην μεγάλη μπαλκονοπορτα κάθομαι αναμεσα στην Έμμα και τον Ρέι δίπλα στην Έμμα κάθεται η μητέρα μου απένατι μου βολευεται σε μια δερμάτινη λευκή πολυθρόνα ο Κρίστιαν καρφώνοντας με συνέχεια ποποπο πραγματικα θέλω να του βγάλω τα ματια τώρα.
