Εννέα μήνες...
Εννέα μήνες τώρα και σε κουβαλάω μέσα στη ψυχή μου, το μυαλό μου, παντού.
Όπως ακριβώς και η μητέρα
το παιδί της.
Ειρωνεία δεν είναι..?
Εκείνη το κουβαλάει περιμένοντας τη μέρα που θα απαλλαγεί από τους πόνους, ξέροντας πως μετά θα το σφίξει στην αγκαλιά της και θα το προστατεύει για πάντα.
Εγώ σε υποφέρω, περιμένοντας τη μέρα που αυτοί οι πόνοι θα με σκοτώσουν, ξέροντας πως ποτέ δε θα μπορέσω, ούτε καν να σε αγγίξω, όπως το θέλω εγώ.
Δε ξέρω ποιός από τους δύο πόνους πονάει περισσότερο.
Ο δικός μου, ο δικός της?
Αυτό που ξέρω, είναι πως ο δικός της θα είναι μόνο για εννέα μήνες.
Ελένη Μι.
ESTÁS LEYENDO
Το Δικό Μου "Κρύο"
PoesíaΠολλά πράγματα στη ζωή είναι ανεξήγητα..γιατί λοιπόν να προσπαθώ μάταια να τα εξηγήσω; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ηρεμήσω το μυαλό και την ψυχή μου ξεσπόντας..ξεσπόντας στο γράψιμο. Πολλοί λένε πως αυτό που γράφουμε είναι ο καθρέφτης της ψυ...
