[ZAWIESZONE] Pięćdziesiąt Twarzy Gołompia

#2 Poeta

Gołompie są kreatywne. Można to stwierdzić chociażby po ich sposobie zabijania. W przeciwieństwie do innych ptaków (mordercy są wszędzie, świat nie jest bezpieczny), gołompie nie uśmiercają od razu, lecz urozmaicają tę czynność swoim gównianym (dosłownie) rytuałem.

Jako istoty kreatywne jarają się sztuką. Ale czy zdarzyło wam się kiedyś zobaczyć tańczącego albo malującego gołompia? To raczej rzadki widok, bowiem zwierzęta te spędzają dużą część swojej egzystencji na poezji. Piszą wiersze, powieści, fraszki i wiele innych.

Jednym z najpopularniejszych poetów w świecie tych opierzonych istot jest Zdzisław.
Jego dzieła niejednokrotnie poruszyły nawet najtwardsze serduszka największych kozaków.
Zdzisław pisze wiersze już od wielu lat, jednak żaden kolejny tekst nie jest w stanie dorównać pierwszemu dziełu.

"Ku czci chleba".
Wielkieś mi uczynił pustki w żołądku moim,
mój drogi chlebie, tym zniknieniem swoim!
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było,
jedną malutką kromką tak wiele ubyło.
Tyś wszystkich wykarmiła, wszystkim smakowała.
Wszystkim nam żołądki swym miąższem napełniała.
Nie dopuściłaś nigdy Andrzejowi głodować,
Ani Januszowi o pustym żołądku mordować.
To tego, to owego wdzięcznie wykarmiając
I chrupiącą skórką głód nam odbierając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w jelitach.
Nie masz już smaku, nie możesz nasycić Zbycha.
Z każdego kąta głód gołompia ujmuje,
A serce swego pokarmu darmo upatruje.

Morał: Nie pisz rozdziału mając podręcznik otwarty na stronie z trenami.