Otwieram oczy widzę piękny wschód słońca, marzę o tym aby znowu zasnąć, ale gdy zamykam oczy pojawia sie milion pytań. Kto mnie wychował? Czemu jestem tu sama w odosobnieniu od wszystkich? Mam przyjaciela z krótkofalówki. To śmieszne, ale on jest jedynym człowiekiem, którego dane mi było poznać.
Mam na imię Bella, mam 17 lat. Mieszkam tu od zawsze, przynajmniej tak mi powiedziano. Nigdy nic nie widział prócz lasu i mojej chatki. Las otacza szkło i nie mam pojęcia jak mogę się stąd wydostać. A bardzo bym chciał, ponieważ czuję się tu jak w więzieniu. Moje dni wyglądają różnie. Mam czasem huśtawki nastroju. Potrafię rzucać wszystkim czym się da i to wszystko dlatego, że Tom nie odpowiada na moje pytania. Tak, Tom to mój "przyjaciel", bo jak mam go inaczej nazwać? Kiedyś opowiadał mi wieczorami bajki. Teraz opowiadamy o swoich marzeniach i sami wymyślamy swoje bajki.
Codziennie budzę się przy wschodzie słońca, chłodny wiatr z otwartego okna dociera do mnie i wsiąka w skórę. Zaraz po otwarciu oczu chcę je zamknąć, ale się nie udaje. Po kilku minutach od otwarcia oczu Tom mówi promiennym uśmiechem dzień dobry. Nauczyłam się rozpoznawać po jej głosie jaki ma humor.
CZYTASZ
Dziewczyna z lasu
Teen FictionOpowieść o dziewczynie, która od małego mieszka w domku w lesie. Ma na imię Bella i nigdy nie wyszła poza dom i kawałek lasu. Codziennie rozmawia z przyjacielem przez krótkofalówkę. Czy Bella dowie się dlaczego nigdy nie widziała nic innego? Czy poz...
