Hoe De DYTG Mijn Leven Veranderde...❤️

Voor een langere tijd terug in Blankeberg?!

Super bedankt voor het stemmen en lezen van mijn boek❤️

Na 2 lange weken school was het eindelijk zover. Ik ging een weekend naar Blankeberge. Ik zag dat mijn moeder zin had om te gaan want ze had het er bijna heel de tijd er over. 'Roos wil je even hier komen zitten?' 'Is goed mam... Wat is er?' 'Misschien blijven we iets langer dan een weekend omdat ik even weg wil van huis, ik zit niet zo lekker in mijn vel vandaar dat we precies weg gaan als de vakantie net is begonnen'. 'Ahh mam het komt goed hoor en ik vind het niet erg om iets langer weg te blijven van huis!'. 'Gelukkig.... Trouwens ik hoop dat je het goed met Nathan kan vinden... Het is opzich jou type wel'. 'Mam pleas, ik probeer mijn best om aardig te zijn'.

*er toetert een auto buiten*

'Huh werden we opgehaald dan?' 'Ja sorry ik had je het niet verteld lieverd'.

We liepen naar de auto toe van Michèle.

Ik zag dat Nathan en Michèle uitstapte en ze zwaaide naar mij en mijn moeder.

'Hoi Daniëlle hoe gaat het?'  Vroeg Michèle aan mijn moeder.

Ondertussen was ik onze spullen in de achterbak aan het doen.

Shit het is zo moeilijk om te doen of ik Nathan niet ken. Toen ik dacht riep mijn moeder me.

'Roos dit zijn Michèle en Nathan'. Ik schudde netjes de handen met Michèle en Nathan.

'Leuk om je te ontmoeten Rosalie, ik heb al zoveel over je gehoord. Ik hoop dat Nathan een beetje lief voor je is'. Toen ze dat zei gaf ze mij een knipoog en Nathan een por in zijn zij.

Een half uur later in de auto van Michèle

'Nathan?'

'Wat is er moeders?'

'Zou je het erg vinden als Rosalie bij jou op de kamer komt slapen omdat we maar 1 extra slaapkamer hebben!'

'Mij maakt het niet zoveel uit maar ik weet niet wat Roos wilt omdat we dan euhhh in 1 bed moeten liggen'

'Ohw het lijkt mij geen groot probleem hoor'. Ik zei het er maar ff snel door heen

'Ah kijk, ze vind het niet erg... Ik zei het toch Nathan'.

Ondertussen aan gekomen in Blankeberge

'Zo hier zijn we dan'. Ik zag dat mijn moeder al een stuk vrolijker was. 'Nathan leid jij Rosalie even rond? Wij brengen de spullen naar binnen'. Nathan pakte me bij me arm en trok me naar binnen. We liepen gewoon naar zijn kamer toe omdat ik het huis toch al kende.

'Weet je hoe grappig dit is, ze weten van niks maar dan ech'. Ik moest lachen om wat ie zei.

'Het is nu wel ff fijn omdat ik je al dik 2 weken niet heb gezien'. 'Ahw, al mijn vrienden dachten dat jij mijn vriendin was'. 'Haha.... Misschien is het wel zo'.

Nathan had ondertussen mijn arm gepakt en trok me naar hem toe.

'Ik denk dat ik je wel mijn vriendin kan noemen'.

Toen Nathan dat zei zoende hij me

Ondertussen was de deur open gemaakt en stond daar de moeder van Nathan..... Ze zag ons zoenen

Lekker een 'cliffhanger'. Ik ben echt super blij met jullie support op dit boek echt bedankt ❤️ x Rosalie