Left Alone

Het Einde?

Iemand mij aantikte..

Het was mijn vader!

"Dit kan niet waar zijn!" riep ik.

"Kom, pak de briefjes en ga met mij mee." zei mijn vader.

"Hoezo? Wat is er?"

"Geen tijd!" riep hij voordat ik nog wat kon zeggen.

Denice riep: "Tom, kijk naar het oog! We moeten weten waar hij is!"

Ik keek naar het boek en kon geen woord meer uitbrengen.

"Hij... hij... ziet ons.."

"REN!" schreeuwde mijn vader.

Owen pakte nog net de laatste briefjes en rende ermee weg, dieper de grot in.

Jeroen bleef staan en zei tegen ons: "Ga, ik leidt hem wel af."

Denice probeerde hem tegen te houden maar ik rukte haar weg: "Kom maar, laat hem daar.."

Even later, dieper de grot in kwamen we aan bij een ruimte met een kampvuur in het midden.

"Raar" zei ik.

"Maar wat is er eigenlijk aan de hand, pap?"

"Nou..."

Je moeder en ik wouden dat boek kopen omdat we hoorden dat je het heel leuk vond maar toen we voor de boekwinkel waren, stond er een oud vrouwtje naast met een bord waarop stond: "De winkel is behekst" maar ik dacht dat ze dat winkeltje gewoon failliet wou laten gaan dus ik negeerde haar en kocht het boek waarna de winkelier dit zei: "Oja, vergeten dat wat je erin schrijft altijd gebeurt maar je weet niet wanneer. Er is trouwens al ingeschreven..."
"Hij wou me alleen maar bang maken" dacht ik, die avond lazen we het en zagen we het gruwelijke verhaal over een man met een bleek gezicht, geen neus, mond of ogen, maar wel soort tentakels. Opeens hoorden we wat in de tuin, we gingen kijken en voor de rest weet ik het niet meer...

"Maar waar is ma-"

Ik werd onderbroken door een hard gegil: "AAAAAAAAHH".

Iedereen stond klaar met een mes of een knuppel van hout (die daar toevallig stonden ;) )

We hoorden een keihard gegil dat door merg en been ging en zagen de schaduw van het monster en voordat we iets konden doen werd alles zwart...

Ik voelde een brandende pijn bij mijn borstkas en zag dat er een tentakel in zat, ik keek versuft rond en zag ook bij de anderen.

Ik keek even naar het monster en zag de vorm van mijn moeders gezicht in het hoofd van het monster.

Er liep een laatste traan over mijn gezicht en toen werd alles weer zwart...

"Hallo?" galmde door mijn hoofd, wel een paar keer.

Toen werd ik wakker, ik keek op en zag dat ik op de grond lag, in het bos met mijn fiets wat verderop en een meisje voorovergebukt.

"Hèhè, gaat het slaapkoppie?" zei het meisje.

"Wat?" zei ik terug.

"Oh sorry, ik ben Denice, leuk om kennis te maken. Ik zag dat je was gevallen van je fiets en ging kijken hoe het met je ging. Ik vroeg me ook eigenlijk af of je weet of hier ergens een school is want ik moet daar naartoe, ben namelijk een nieuweling."

"Euuhh, denk het wel. In welke klas zit je?"

"De eerste." zei ze vrolijk.

"Ik ook!" zei ik enthousiast terug.

"Leuk, heb je zin om mee te fietsen?" vroeg ze.

"Ja hoor!"

Zo fietsten we samen naar school en kletsten we wat.

Daar aangekomen was er helemaal niets bijzonders; "Zou het een droom zijn geweest? Of komt het nog?" zat ik de hele tijd aan te denken.

"Ach ja, je moet NU leven en ik zie wel"

Zo liep ik dus naar binnen met een brede lach, maar ik dacht nog steeds dat 'hij' aan het kijken was, because he's always watching.

EINDE