Pov Audrey
Lachend liepen Finn en ik door het bos. Finn was al minstens 9 jaar mijn eerste vriendin. Ik had haar ontmoet in de zandbak, Finn pakte m'n schepje af. Ik begon te huilen en mama gaf ons allebij een ijsje. En daar begon onze vriendschap. ''En?'' Zei Finn. 'Huh wat is er?'' Ik had helemaal niet door dat ze me iets vroeg ''Of ik vanmiddag met je mee naar huis kan.'' Vroeg ze geïrrititeerd. ''Oh natuurlijk.'' Ik glimlachte naar haar. Uit mijn ooghoek zag ik een vage schim. Toen ik beter wou kijken was het weg. ''Wat is er?''
''Oh niks.'' Finn keek me vragend aan. ''Nee ik zag wat, het was echt niks.'' Ze glimlachte. ''Okay.'' Eigenlijk dacht ik wel dat het iets was. Ik bedoel ik zag wat en opeens was het weg. Misschien had ik teveel horrorfilms gekeken, misschien was het echt wel wat. Ik denk het 2de, Finn en ik kijken de laatste maanden bijna elke week 4 horrorfilms. Ik hoorde geritsel uit de struiken. Automatisch versnelde mijn looppas. 'Waarom loop je sneller?' Ik antwoorde niet. 'Zie je, er is wat!' Het was al telaat 2 donkere ogen keken mij aan..
