Daha henüz dört yaşındaydımm .O gün uykumdan annemin bagırışıyla uyandım.Nasıl salona koştum anlatamam.Zaten sonrasi feci.Annem yerde babamsa ayakta sinirli sinirli bakiniyordu. Bana git burdan Meryem diye bağirdi.(He bu arada adım Meryem).Gözyaşlarım süzülürken aşşagıya ben donakalmiştım.Korku tüm bedenimi sarmisti.Bu adam anneme yumruk atmisti .Artik baba demek agrima gidiyordu.Bazen olmaz olsun diyodum ama baba iste baba.Hani su tum cocuklarin super kahramani.Babamin gitmesini bekledim .Babam kapiyi sertce kapatip ciktiginda kostum annemin yanina .Bagiriyodum anne anne uyun nolur birakma beni diye .Ama hicbir tepki yoktu .Ben annemi kaybedemezdim .Baygindi annem.Su getirdim annemin suratina dokerek uyandirdim .Sarildim anneme .Anne boşa boşa şu adamı diyordum.Bu yaşta boşanma lafını biliyor olmakta gerçekten acıydi.Ben bu yasta tum acilarin ismini biliyordum.O minik bedenim o adama karsi gelecek kadar buyuktu .Benim tek varligim annemdi ANNEM.Onu korumaliydim.O aksam tum kapi pencereleri kapamistim.Ya daha dort yasindaydim dort.Annemin yaninda uzandim annem morarik gozuyle yavrum diyor ve göz yaşını saklamaya çalışiyordu.Ama ben o kadar becerikli degildim .Cenemden akan gozyaslarini goruyordu annem .Bana ninni oku dedim .O gece annemin hüzünlü sesi normalden cok daha huzunluydu .Her bir agzini acisinda yuregimde bir sizi olusuyordu.İyice sarildim anneme .Sanki hic birakmayacagim gibi...
HANİ GEÇER DİYORLARYA GEÇMİYOR İŞTE GEÇMİYOR...
NE ANNEMİN NE BENİM ACIM .RUHUMDAKİ ,KALBİMDEKİ YARA İZLERİ BEDENİMDEKİ YARA İZLERİNİ GECİYOR
