Een (on)sportieve wedstrijd

De finale

De spelen zijn net begonnen en ik zie dat de discuswerpers de spits afbijten. Een paar meter verderop staat Annelynn klaar in haar tenue terwijl ze heel angstig kijkt. Ik loop naar haar toe om haar succes te wensen, maar als ze me ziet, slaat ze alleen haar armen om me heen. "Je was weg", fluistert ze. Ik wil haar net gerust stellen als ik hem op een groot scherm zie klaarstaan voor het discuswerpen. Max gooit perfect en hij overtreft alle anderen. Als ik mijn ogen kan losscheuren, moet Annelynn starten en ze komen me halen om te gaan klaarstaan.

Max staat aan de andere kant van de rij, dus hij ziet me niet staan als we ons klaarzetten. Wanneer het startschot gaat, vliegen mijn voeten over de grond. Max is een paar meter voor mij en achter me loopt de lange jongen. Ik haal Max met weinig moeite in en hij struikelt bijna als hij me ziet.

"Fijn je weet te zien", zeg ik. Hij is niet in topvorm, want hij heeft daarnet nog moeten discuswerpen. Zelfs de lange jongen haalt hem in, maar ik heb de groep al verlaten. Als ik over de eindstreep ben, zie ik op een scherm dat Annelynn de derde plaats heeft gehaald, en deze deelt met Sanne.

Als de medailles worden uitgereikt, sta ik vanboven. De lange jongen, die blijkbaar Fabio heet, heeft zilver gehaald. Max moet het doen met brons, maar hij heeft wel goud gekregen bij het discuswerpen. Ik geef hem een hand en hij kijkt schuldbewust omlaag. "Hebberig zijn is fout, maar van je fouten leer je. Ik hoop dat je dat vandaag hebt ingezien", zeg ik. Hij kijkt me aan en ziet dat ik hem vergeven heb. "Het blijft tussen ons, maar blijf sportief." Hij knikt en hij ziet er plots veel gelukkiger uit.