GECE GUNEŞİ

2.BOLUM

" yaman'dan haber var mi?" diye sordu mira sinifta dersin baslamasi icin beklerken. Dun gece eve donerken herseyi ayrintisiyla anlatmistim.
" hayir." dedim. " her neredeyse orada kalsin. Bu is can skici bir hal almaya basladi."
Basiyla onayladi" cocuk ruh hastasinin teki!"
" benide kendine benzetmesinden korkuyorum." diye alay ettim. Bu çocuk gercekten akil sagligimla oynuyordu.
Mira siritti. Sonra kararsizca alt dudagini isirdi. " aslinda aklimda birsey var," dedi " yamani evlilik danismanina goturmeye ikna edebilirsen belki o yamani takintisindan vazgecmesi icin ikna edebilir. "
Gozlerimi kirpistirdim" burada yamandan bahsediyoruz'" dedim" ustelik kasabada bu duyulursa eminim herkes baska seyler dusunur. "
" haklisin," diye kabul etti" sadece bir fikirdi.
" herneyse. Elbette pes edicek." dedim " birgün..."
Mira da en az benim kadar umutsuzdu ama yinede sessizce basini sallamakla yetindi.

"Aman tanrim!" dedi mira neredeyse fisiltiyla.
" ne ?" diye sordum.
" su gelene bak," bakislarini biran olsun kirpmadan kapiya bakiyordu. Neyle karsilasacagimi merak ederek dedigini yaptim. Ve... Saskinliktan neredeyse agzim acik kalakalmistim.
Iceriye giren uzun boylu, koyu sacli cocuk pencere kenarinda ki bos siraya dogru ilerlerken sinifta kisa br sessizlik oldu. Siniftaki kizlar bir sekilde donup ona bakmayi basarmislardi.
" mira," diye fisildadim " bu o."
Akli karismisti. Kaslarini catti. " kim?"
" dun gece ki cocuk."
Mira gozlerini kocaman acarak bana bakti. "Ciddi misin?" dedi " bu kadar yakisikli oldugundan bahsetmeyi neden unuttugunu sorabilirmiyim?"
Omuz silkmekle yetindim. Cevap alamayacagini anlayan mira konusmaya devam etti. " ismini ogrenebildin mi? Nereden gelmis? Ya da neden burada ?"
" mira!" dedim " sana butun bildiklerimi anlattim."
" sansimi denedim." dedi hayal kirikligi icinde. Kolumu durterek yeniden ona bakmama sagladi. " ona kesinlikle tesekkur etmelisin. O cocugu birileri kapmadan once firsati degerlendir." dedi. Sessiz ama icten bir kahkaha koy verdi.

Gunun geri kalaninda su yeni gelen cocuk hizla ilgi odagi olmustu. Sinifta ki kizlardan bir kacinin onunla konusmak icin cabalasi ironikti. Cocuk onlari kibar bir tavirla geri cevirdigi de yuzlerinde ki rengi gormek keyif vericiydi.
Diger yandan neden kimseyle konusmadigini icten ice merak etmistim. Belki de hayatinda zaten birisi vardi. Ya da bu kizlarin hic birni yeterince iyi bulmamisti. Neden bunlari kafa yordugumu bilmiyorum ama yinede kendimi dusunmekten alikkoyamiyordum.
Yaman butun bir gun ortalikta gorunmemisti. Bu iyiye isaretti. Dun ki konustuklarimizin ise aramasini umuyordum. Pes etmesi icin gereken herseyi yapmistim. Benimle vakit gecirmek icin alikkoydugu zamanlarda kaba davranmis, cogu zaman onu gormezden gelmis, soyledikelrini anlamamakta direnmistim. Ona saatlerce aciklama yapmak icin cabaladigimi hatirliyordum. Ama hespi bosuna bir cabaydi.
Yinede umutlanmak istemiyordum. Eger soz konusu yamansa asla beni sasirtmazdi.
Ogle arasinda ki siginagim kutuphaneydi. Yamanin ve arkadas bozuntularinin beni rahatsiz etmeyecekleri tek yer orasiydi. Mira kafeteryaya gidip birseyler yedikten sonra bana katilacagini soylemisti bende gelirken kahve almasini hatirlatmistim.
Kutuphaneye girdigimde kendimi huzurlu hissediyordum. Masalarin cogu bostu. Aslinda Birkac ogrenci disinda ortalikta kimse yoktu. Kendime kitap almak icin raflarin arasinda dolanmaya basladim.
Sonunda mavi kapli bir kitap dikkatimi cekti. Kitabi almak icin uzandim. Ama boyumun yeterince uzun olmayisi sorundu. 1.60 boylarindaydim ve raflarn arasinda ki bosluk o kadar fazlaydi ki ucuncu siradaki kitaba uzunmam imkansizdi.
Yeniden denemek icin parmak uclarimda dogruldum. O sirada baska bir el kitaba uzandi ve kolaylikla almayi basardi. Topuklarimin uzerine inip ona dogru dondum.
Elindeki kitabi bana uzatirken belli bellirsiz gulumsuyordu. Ve yine o idi.
Uzanip kitabi alirken bocaladim. " tesekkurler." diye mirildandim. Birsey soylemeden arkasini donup yurumeye basladi.
"Hey!" ona nasil seslenmem gerektigini bilmedigimden dusunmrden konusmustum. Durdu. Agir agir yuzune donerek bana bakti.
"Sadece bunun icin degil," dedim elimdeki kitabi isaret ederek " partide yaptiklarin icin de tesekkur ederim. "
Yuzunde ciddi bir ifade belirdi. " her zaman sansli olmaya bilirsin. Dikkatli ol." diye uyardi beni.
Soz dinleyen bir cocuk gibi basimi salladim. Yeniden gitmek icin harekete gecmisti ki sorum onu durdurdu.
" bana adini soylemeyecek misin?"
Omzundan bakip gulumsedi " cinar..." " ve bende Eva," diyerek kendimi tanitma geregi duymustum. O sirada calan zil gitmesi icin yeter li bir neden di.