Tulalang pinagmamasdan ni Juanito Mabini ang napakagandang at napakalawak na harden na pag mamay-ari ng pamilyang Saito.
Talagang maipagmamalaki niya ang kanyang kakayahan sa pag-aalaga ng mga halaman. Sigurado siyang magugustuhan ng senyorita ang kanyang pagkakaayos sa harden nito. Malalago ang pagtubo ng halaman.
Lalo na ang pulang pula at halatang mga malulusog dahil sa laki ng pagmumukadkad ng mga rosas.
Naalagan niya ng mabuting ang mga rosas— ang paboritong halaman ni Mrs. Saito, ang amo niya. Siniguro niyang maganda ang ayos ng pagkakatanim ng mga rosas.
Sigurado akong malaking bonus ang matatanggap ko.
Iyon ay kung bumalik na ito... kung bumalik man ito ngayong buwan galing sa ibang bansa.
Binisita kasi nito ang dalagang anak na kahit kailan ay hindi niya pa nakilala o nakita man lang sa tagal ng pagtra-trabaho niya sa mga Saito.
Nagtratrabaho siya bilang hardenero sa pamilyang Saito. Ito lang kasi ang trabahong kaya niya dahil high school graduate lang ako. Mabait ang mag-asawang Saito, dahil kahit na wala siyang pinag-aralan ay tinanggap siya nito ng buong puso.
Mga lahing hapones ang mga Saito. Sabi nila strikto at kuripot daw ang mga hapones pero hindi siya naniniwala sa tsimis na iyon. Napatunayan niya na hindi naman lahat ng hapones ay ganun. Maswerte nga at nakilala niya ang kanyang mga amo.
Sakto kasi noon na napadaan si Mrs. Saito sa harapan ng bahay nila. Nakita nito ang halamang rosas na talaga namang pinaghirapan niyang alagaan sa labas ng bahay nila.
Napansin ito ng magandang ginang at talagang tinawag pa siya mula sa loob ng bahay upang tanungin kung tunay daw ba ang mga bulalak na nakatanim sa harap ng maliit na bahay namin.
Tuwang-tuwa ito.
Inalok siya nitong maging hardenero nila. Sa una ay nag-aalinlangan siya dahil hindi niya naman malalaman kung magiging maganda ang trato sa kanya nito noon.
Hindi naman niya ito personal na kakilala. At tsaka kalat kasi noon sa buong baryo na mata-pobre daw ang pamilyang Saito dahil mga mayayaman ito.
Kaya kahit na may pag-aalinlangan pa rin sa isip ko noon ay tinaggap ko kaagad ang kanyang alok na trabaho.
Nangangailangan ako noon ng pera para may pamibili akong gamot para kay Nanay. Hindi naman kasi ako tinatanggap ng mga maliliit na grocery stores dito sa baryo namin dahil hindi nga daw ako nakatuntong ng kolehiyo. Ni pagiging janitor hindi ako tinaganggap.
Ang masakit pa minsan ay nagpakakamalan akong magnanakaw dahil lang sa itsura ko. Katulad na baka daw pagnakawan ko sila at malugi pa dahil lang sa itsura ko.
Sino ba naman ang hindi matatakot sa itsura ko. Para akong isinumpa sa kapangitan. Baka nga sinumpa ako ng mga engkanto noong pinanganak ako eh. Baka may nagawang kasalanan ang ama ko at sa akin ang parusa. Hindi naman pwede si Nanay dahil sobrang bait nito, mas mabait pa sa anghel yata eh.
Bente sais anyos na ako pero hindi pa nakakatungtong ng kolehiyo. Gustuhin man niya ang hindi niya kaya ang pang bayad ng matrikula. At isa pa, may sakit ang kanyang nanay habang sumakabilang buhay naman na ang kanyang tatay. Tanging ang ina nalang ang natitira niyang pamilya.
Sakto naman ang sweldo niya dito para sa pang araw-araw na pagangailangan nila ng kanyang nanay pati na din ang pambili ng gamot, kaya wala na siyang iba pang hahanapin pa kundi dito nalang.
