Louis
Tomlinson
###
Met een walgende uitdrukking prik ik wat in het eten. Zo gaat het elke dag, vier maal.
"Tomlinson, eten! Anders krijg je nog een dessert!" klinkt de venijnige stem van onze opvoeder. Op een dessert zat ik echt niet te wachten. Ik keek naar het gemixte goedje in het bord en nam voorzichtig een hapje. Bij deze had ik mezelf terug teleurgesteld. Ik had deze ochtend al zoveel gegeten. Een halve boterham MET chocoladepasta! Ik nam nog een hapje en slikte het, samen met mijn tranen, door. Het was verschrikkelijk. Aardappelpuree met een vette saus eroverheen. Als kers op de taart had de keuken er nog een biefstuk in gemixt. Hoe durfden ze mij vlees te geven?! Hier hield de smoes dat je vegetariër bent niet, onzin vinden ze dat.
"Vlugger!" De leider van mijn groep jaagde ons wat op, door in zijn handen te klappen. Door het geklap dat weergalmde in de eetzaal werd ik bang en nam ik snel nog twee happen voer. Bij een derde liepen de tranen onherroepelijk over mijn wangen. Ik had genoeg gegeten. Ik wil niet meer.
"Tomlinson, Admira, Thompson. Van tafel. Styles, jij krijgt een dessert. We hadden je gewaarschuwd." Ik strompelde met een volle maag de kamer uit en keek nog even naar de nieuweling die zijn chocoladepudding huilend voorgeschoteld kreeg. In het begin dat ik hier zat was ik ook gefaald. Ik heb al zeker twintig toetjes moeten eten dit jaar. Deze maand had ik er ook één gekregen, dat was teveel geweest. Ik was kwaad geworden en had het stuk taart naar de opvoeder gegooid. Dan had ik wel twee uur geïsoleerd gezeten, ik had tenminste die taart niet hoeven te eten. Dus zo erg had ik het dus niet gevonden.
Langzaam liep ik naar de zaal naast de refter en ging op een harde, plastic stoel zitten naast de anderen. Hier moest ik tien minuten zitten, onder bewaking, opdat ze zeker zouden zijn dat mijn eten niet zou worden uitgespuugd. Vroeger begon ik altijd te huilen en dan mocht ik eerder weg uit dit zaaltje. Meteen liep ik dan naar het toilet en spuugde ik het voedsel eruit. Na een maand waren ze achter mijn plan gekomen en kreeg ik een klap als ik begon te huilen. De pieper ging af en verslagen stond ik op, net als de anderen. Nu kon ik het eten niet meer uitspugen, daarvoor was het al teveel 'gezakt'. Dat betekende dat ik zeker meer dan één gram zou aankomen. Ik wilde niet weten hoe het nu met de nieuweling zou gaan, hij had zeker vijf grammen erbij.
Ik opende de deur van mijn kamer en zag hoe Ruth, mijn beste vriendin, al op me wachtte.
"En? Dessert?" vroeg ze bang en bekeek mijn betraande ogen aandachtig. Ik schudde mijn hoofd en zakte op het bed.
"Vijf happen." zei ik zacht en probeerde het volle gevoel weg te krijgen. Ze maakte een walgend geluidje en sloeg haar armen om me heen. Met haar ging het al iets beter, ze zat in groep vier. Daar zag je al terug wat je voorgeschoteld kreeg. Meestal vaste groenten en aardappelen. Als je in groep vijf zat mocht je hier weg. Dan was je officieel gezond. Dan was je terug dik. Ikzelf zat in groep twee. De dessertzone had ik net achter de rug dus. Ruth woog nu 55 kilogram en was bijna terug op haar normale BMI. Ze vond het al niet meer erg, ze besefte dat té mager niet gezond was. Alleen vond ze mager mooi.
De deur vloog open en huilend ging mijn nieuwe kamergenoot in zijn bed liggen. De jongen van net aan tafel, ik wist zijn naam nog niet eens. Dat wilde hij me nog niet vertellen. Hij lag in een bolletje gerold onder zijn deken, dat nu lichtjes schokte. Hij zat in groep één. Eten proberen uitspugen en desserten krijgen omdat je nog niet weet hoe de opvoeders bestaan. Je bent dus nieuw. Verschrikkelijk. Maar al bij al, je bent dan het magerst van de alle groepen.
"Ik moet gaan eten." zuchtte Ruth en ik gaf haar een bemoedigende knuffel. Daarna verdween ze uit de kamer. Ik richtte me tot de jongen in het andere bed en hoorde hoe zachte snikken de muisstille kamer vulden.
###
