O tym, jak Kształtomistrzyni pokochała Sosenkę

Prolog

                      Dipper i Pacyfika szli razem przez ciemne drzewa miejskiego parku. Była prawie że noc, a oni szli jak gdyby był środek słonecznego dnia. Tylko luźne, choć eleganckie ubrania okrywały ich ciała, a przecież był późny, jesienny wieczór. Chmury ciążyły na niebie powodując, że nie sposób było dostrzec nawet małego blasku księżyca. Otaczała ich prawie zupełna ciemność, lecz oni, nie zwracając na to zbytnio uwagi szli przed siebie swobodnie. 

- Cóż za wspaniały wieczór, nie  uważasz? Dziwne tylko, że nikt prócz nas tędy nie chodzi... - zdziwił się Dipper, jednocześnie ciągle zmagał się usilnie z myślą, która go przytłaczała - brak dzienników, zagadek.

 - Rzeczywiście... Ale to nawet może i dobrze, że nikt nie wybrał tej ścieżki. - odparła Pacyfika wyczuwając, że ręka Dippera się poci. Powstrzymywała się, aby nie rzucić czegoś niemiłego. Ostrożnie zdjęła swoją rękę z ręki Dippera i udawała, że poprawia włosy. Nagle para zauważyła jasne promienie przedostające się pomiędzy gałązkami drzew. Gdy podchodzili coraz bliżej, w tamtą stronę, blask oślepiał ich bardziej i bardziej. W końcu z rażących promieni wyłoniła się postać w kolorach równie jasnych jak otaczające ją promienie. 

- Ha, ha, ha! - dał się słyszeć znajomy głos. 

- Kim jesteś?! - zaniepokoił się Dipper. Pacyfika schowała się za jego plecami. 

- Jak to, Dippy? Nie pamiętasz mnie? - odpowiedziała postać już dobrze teraz rozpoznawalna. Światło powoli zanikało i została tylko jedna jasna powłoka otaczająca trójkątne kształty...

- Bill!? - rozzłościł się chłopak jednocześnie ciut przestraszony.

- Otóż to, mój drogi chłopcze! - mówił dalej Bill - Uprzedzę twoje pytanie: Czemu ty istniejesz? Przecież  cię pokonaliśmy! Czyż nie to chciałeś powiedzieć?

Dipper wcale nie był zdziwiony jasnowidztwem Billa, ponieważ już dobrze go znał, ale wciąż czekał na odpowiedź do pytania wspomnianego przez stwora z innego wymiaru. 

- A więc, trzeba ci wiedzieć, że ja jestem sobie takie "nic". No bo: czy normalny człowiek, czy nawet stworzenie może przemieszczać się z jednego do drugiego wymiaru? Czy w ogóle istnieje takie coś jak inny wymiar? Więc ja jestem "nic" przemieszczające się lub kogoś do wyimaginowanego wymiaru. Poza tym nie wiesz co zdarzyło się w głowie Stanka... - opowiadało "nic" ściszając ostatnie zdanie.                                                                  

- Poczekaj, czy ty chcesz powiedzieć, że wujek Stanford...                                                                                                

- Tak! Twój kochany wujaszek Stanford nie jest do końca człowiekiem! Gdy tylko podał mi rękę stał się pół mną. - przerwał Dipperowi Bill.                                                                                                                                           

- Ale on stworzył portal do innych wymiarów...                                                                                                                   

- Nie! On stworzył portal do nicości i tam mnie spotkał, gdy się przechadzałem właśnie tam. Ale to już tylko szczegóły.                                                                                                                                                                                   

- Ja też ci podałem rękę!                                                                                                                                                               

- Niestety zawarliśmy inny układ. Gdyby ci się nie udało odzyskać swojego ciała latałbyś sobie niezauważany przez nikogo i... Zaraz, zaraz, a jakaż to śliczna panienka wtula się w twoje ramiona?       

- Nic cię nie powinno obchodzić kim ona jest!                                                                                                                           

- Ale obchodzi!                                                                                                                                                                                   

- Jestem Pacyfika. - powiedziała dziewczyna sama nie wiedząc czemu.                                                                          

- Moja droga Pacyfiko! Ofiaruję ci wszystko czego zapragniesz! Złota, pieniądze, pałac, wszystko! Podaj mi tylko rękę - ręka Billa w jednej chwili zapłonęła.                                                                                             

Pacyfika po utracie majątku była zdruzgotana, więc jej decyzja nie była dobra.                                                          

"Czemu nagle tak zainteresowała go Pacyfika?" - rozmyślał Dipper.                                                                         

- Pacyfiko, NIE! - wrzasnął - to podstęp!                                                                                                                                 

Ale było już za późno. Pacyfika podała rękę Billowi i w mgnieniu oka wszystko zniknęło. Dipper padł na kolana, a po policzku spłynęła mu jedna "męska" łza.

Prolog za nami! Za niedługo pojawi się cześć 1! Zaglądajcie na nasz profil, komentujcie, polecajcie. Z góry dzięki! Czekam na komentarze, w których ocenicie mój prolog i powiecie jakie popełniłam błędy ortograficzne, albo związane z kreskówką. Jestem bardzo krytyczna w stosunku do siebie.

~ Naboki