Run away

Hoofdstuk 2 - Hoe verder

Eenmaal thuis aangekomen regent het nog harder dan eerst, Jody houd haar handen boven haar hoofd om een beetje droog te blijven en rent het huis in, ze doet haar schoenen uit en loopt direct naar haar eigen kamer. Vermoeid laat ze zich op haar bed ploffen, ze aait met de palm van haar hand over de zachte stof van haar dekbed, fluweel en zacht.. Jody is niet lang alleen, Sten komt de trap op bonken en gooit met een luid kabaal de deur van Jody open, hij ziet dat ze schrikt van hem en gaat naast haar zitten ‘We zullen hier nog wel gedoe mee krijgen’ mompelt Sten tegen Jody terwijl hij met zijn vingers speelt. ‘Waarom denk je dat, het is toch klaar nu’ Jody kijkt hem een beetje bozig aan en verwijt Sten het dat hij weer over de nare zaak begint. Sten schud zijn hoofd en wil de vraag van Jody ontwijken ‘Sten, antwoord mij, het is nu klaar, toch?’ Sten kijkt wat om zich heen en ziet het muziekdoosje van Jody staan, hij pakt het op en begint het op te winden ‘Ja, het is over, maar ik geloof niet dat pap het hier bij laat zitten, zo is hij niet’ hij klapt het muziekdoosje dicht en loopt rechtstreeks de deur uit, die hij achter zich dicht trekt.  ‘Hoezo, hij laat het hier niet bij zitten!?’ Jody staat vlug op en loopt achter Sten aan, de trap af, de werkkamer van pap in. Sten staat met zijn rug naar Jody toe en kijkt uit het raam, de kamer is stoffig en je kan merken dat er al een hele tijd niemand binnen is geweest. Sten gaat met zijn vingers over het bureau, die een streep van opgeveegd stof overlaten, hij klopt zijn handen af en staart voor zich uit ‘Je weet toch nog, hoe hij in de eerste rechts zaak was? Zijn gedrag, zijn lichaamstaal, hij was zo boos.. Hij zou ons terug krijgen, hij zou er alles aan doen om- ‘ Midden in de zin ontbreekt Sten zichzelf, hij gaat zitten op de bureau stoel en kijkt Jody aan ‘Ik denk dat het nog niet afgelopen is, ik denk dat dit niet het einde is’ Jody haalt haar schouders op en loopt de kamer uit ‘ik denk het wel’ zegt ze nog zacht en loopt weer naar boven.

Eenmaal terug in haar kamer gaat Jody achter haar bureau zitten, ze haalt een schetsschrift te voorschijn en begint wat uit haar losse pols te schetsen, tekenen was voorheen haar favoriete bezigheid. Tijdens het schetsen begint ze te denken, zou het echt nog niet over zijn? Wat zou er nu nog kunnen gebeuren dan, rechts zaken zijn geweest, haar vader is gestraft, de moord is opgelost, er kan nu niets meer gebeuren. Jody laat haar potlood vallen en loopt naar haar bed waar ze op haar knieën gaat zitten. Ze reikt met haar hand onder haar bed en voelt de stevige kartonnen doos, ze trekt hem onder het bed vandaan. De doos staat voor haar en langzaam doet Jody de deksel er vanaf, foto’s komen tevoorschijn en een stofwalm komt omhoog, hoestend slaat Jody het stof weg en legt ze de deksel naast zich neer. Voorzichtig pakt ze één van de foto’s, een familiefoto. Links bovenin staat haar vader, naast haar moeder, ze hebben een arm om elkaar heen. Onder haar moeder staat Sten, die naast Jody staat, ze houden elkaars hand vast. Naast Jody staat Emiel, Jody legt de foto terug in de doos en legt hem snel weer onder het bed, ze is hier nog niet aan toe.

Aan het avond eten is het stil om de tafel, Jody en Annemarie wisselen af en toe wat blikken uit, maar iedereen richt zich voornamelijk op het eten. ‘Zeg Sten’ het is Annemarie die de knoop doorhakt om een gesprek te beginnen ‘wanneer ben jij van plan om een nieuwe baan te zoeken’ Sten kijkt verontwaardigd op ‘moet dit nu?’ hij prikt hard met zijn vork over zijn bord om een doperwtje erop te krijgen ‘Nee, dat hoeft nu niet, sorry. Doe maar rustig aan’ Ze hadden het er al vaak over gehad, nu vader niet meer in het beeld was en door alle gevolgen van  wat er gebeurd was ook geen alimentatie kon betalen zou Sten stoppen met school en een goede baan zoeken. Annemarie zit al 7 jaar in de ziektewet. Jody legt haar vork demonstratief op tafel en slaat haar armen over elkaar ‘Ik ga ook wel een bijbaantje zoeken, dan hebben we tenminste inkomen’ Annemarie glimlacht, ‘dat is lief van je Jody, maar Sten en ik richten ons wel op de geldzaken, maak je daar maar niet te druk over’ ze richten zich allemaal weer op hun bord en de stilte herhaald zich verder.

Na het eten zet Annemarie zich toe tot de afwas en gaan Jody en Sten naar hun eigen kamers, het is de normaalste zaak in de wereld in het huis dat Annemarie zich bezig houd met het huishouden en de kinderen na het diner naar hun kamer gaan om aan hun huiswerk en dergelijke zaken beginnen. Al is er deze keer geen huiswerk. Jody en Sten zijn al weken niet meer naar school geweest door alle rechts zaken en onderzoeken. Jody zit stil achter haar bureau voor zich uit te kijken, ze denkt na over hoe ze nu verder moeten, haar broer, die nog maar net 18 is stopt met school. Hij gaat een baan zoeken om het gezin te kunnen ondersteunen, haar moeder die al jaren in de ziektewet zit, die waarschijnlijk nooit meer kan werken en zij, Jody, een 16 jarig meisje wat vergeleken haar vriendinnen een stil, verlegen en teruggetrokken meisje is. Wat gebeurd er nu, blijven ze nu echt een gezin van 3? Een gezin wat ooit uit 5 mensen bestond, in één jaar verkleind naar 3. Jody staat op en loopt naar haar grote twee persoon bed, ze trekt haar nachtkleren aan en gaat onder de dekens liggen. Morgen weer de eerste dag naar school sinds weken, Jody zet de wekker op 7:30 en geeft zich over aan de grote vermoeidheid die haar lichaam overspoeld.