Bir Deniz Bir Gökyüzü

Umudun mavisi, Korkunun siyahı

Anonim 1:

Neyden korkarsın dediler. İnsan dan dedim. İnsandan ve onun yapabileceklerinden korkuyorum, neden hayvandan korkuyum ki? Onlar sadece kendini korur. Sence neden korunmalıyız? Kendini koruyandan mı, saldırandan mı?

Anonim 2:

Neden insandan korkuyorum biliyor musun? Çünkü her türlu sinsilik var, her türlü kurnazlık. Her şeyi yapabilir ki herkes. Herkesi aldatır. Üzebilirler, beni de üzdüler. Öldürdüler ve cesedimi cebime koyup, hayallerimi gökyüzüne fırlatıp gittiler. Geldikeri gibi... Yaşayan bir ölüye dönüştüm insanlar yüzünden. Sence bu yüzden insanlardan korkmam normal degil mi?

Anonim 1:

Normal insan hem mucize yaratır, hem de katliyamlar yaratır .. Kimi zaman zalim olur, kimi zaman daphne kadar masum. En kötüsüde dışından mükemmel bir çiçek gibi olup, için zehirli olması gibi. Asıl korkmamız gereken karanlık ve ya hayvan değil, kendi türümüz bu dünyayı yok eden ve korkulara boğan..

Anonim 2:

Evet kendi türümüz insan.. Kütüphanenin yerini bilmeyen, agaçları kesen, birbirine bomba atan insan. Üzende üzülende insan. Bir insan bir insanı üzüyor. Üzülen insanda öyle bir şiir yazıyor ki bizleri üzüyor... Ne tuhaf üzdüğümüz kişilere üzülmek, üzülenlere üzülmek ve hepsinden en sonunda korkmak. Korkuyorum hem de çok, ölmekten değil sevdiklerimin ölmesinden, onların bomba ile ölmesinden çok korkuyorum. Çünkü kendimi boş verdim ben. Sevdiklerim..

Anonim 1:

Zaten insan neden korkar ki? Ben bazen kendimi bir kutuya kapatıp üstüme kilitlenmesini isterdim ama sonra sevdiklerimi unutmam. Ne kadar ironik değil mi? Korkanda insan, korkulan da insan.

Anonim 2:

Düşünüyorum da insan degil de balık olsam mesela, sessiz, sersem ve her şeyi unutan bir balık. O zaman korkar mıy dım bu kadar korkularımdan?

Anonim 1:

Bence balık olmak insan olmaktan daha kolay. Bende o kadar çabuk unutmak isterdim. Her şeyi unutup tekrardan başlamak ve tekrar unutup tekrar başlamak. Ne kadar mükemmel bir kısır döngü olurdu. Her şeyi yine, yeni, yeniden yaşamak.

Anonim 2:

Yaşamak... Evet balik olursam, olursan, olursak yaşayabilirdik. İnsanlar yaşamıyor. Nefes alıp veriyor, gozlerini kapatıp açıyor, uyuyor ama yaşamıyor. Korkarak yaşanmaz ki.. Korkuların, korkularım intiharın eşiğine yuva yapmışken nasıl yaşarım... Korkularım beni herkesten farklı kılıp üzerken nasıl yaşarım. Korkularim beni benden alırken, her hasret kokan gecede ağlarken nasıl yaşarım...

Anonim 1:

Korkuyu umutlar yıkarken, sessizliğe bir tık daha sessizlik eklerken, karanlığı daha çok karartırken, insan insandan bu kadar ümitsiz iken biz bu hayatı nasıl yaşayalım?

Anonim 2:

Biz bu hayatı buradaki insanlarla birlikte yaşamayalım ki zaten yaşayamayız. O yuzden gidelim buralardan... Korkularımızın olmayacagı bir yerlere gidelim.. Korku kavramını unutacağımız ve hiçbir insanin bizi üzemeyeceği yerlere gidelim.. Kaybetmeyecegimiz yerlere gidelim ki kaybedecek bir şeyimiz kaldı mı?

Anonim 1:

Kaldımı bilmem ama hala insanda o lanet pandora dan kalma bir hediye var ümit. İnsan türü ümitten asla vazgeçmez. Asıl bundan korkuyorum ümit etitkçe başka ümitler yıkılıyor ve yıkanlar da tam dibimizde en sevdiklerimiz..

Anonim 2:
Umut... Umut bazen kaldırımda yürürken dinledigimiz şarkıda... Bazen bazı anlar da gökyüzündeki bulutlarda... Umut sende olmasada bende... Umut annemin sevgisinde... Umut korkuyu yener mi?

Anonim 1:

Umudun rengi mavi korkunun rengi siyahı yener mi ???

Anonim 2:

Umut kendini belli ederken, korku gizlenir ya, umut tuzağa duşmeden korkuyu yener ya, umut ile sevgi korkunun karşısın da her zaman basarili olmalıdır ama insanlar inandığı surece..

Anonim 1:

Umut insanın en büyük silahı her şeye karşı. Biraz sigarayı andırıyor, insana zarar veriyor ama bir o kadarda unutmayı sağlıyor. Her şeyin bir sonu vardır ya ümit tükenip sadece korku kalırsa peki o zaman?

Anonim 2:

O zaman.. evet işte o zaman insan korkarak gecikir. Geç kalır ve kaçırır. Aklını.. Gerisi zaten malum son..

Anonim 1:

Ümidin her zaman yenmesi için dua edelim. Korku ile yaşamak anca bir intihar olur.

Anonim 2:

Ümidimizin hiç bitmemesi icin sabredelim. Korkularımızın bizi, ruhumuzu esir almasını engelleyelim. Dua edelim, sabredelim, bir parça umutla bekleyelim..

Anonim 1:

Ne demişler bir parça ümit dünyaya kaldı.

Anonim 2:

Bir parça umut da korkularla savasmaya..

Anonim 1:

Bir parça eksikliği ise dünyanın sonuna..

Anonim 2:

Hadi herkes bir parça umudunu kaybetmeden korkularına karşı dursun.

Anonim 1:

Umutlar dursunlar yitirmemek duasıyla.