Bir Deniz Bir Gökyüzü

SESSİZCE..

Anonim 1 :

Susalım. Konuşmamıza, konuşmak için ağzımızı açmamıza, ses tellerimizi yormamıza ve çıkacak kelimeler ile birbirimizi kirletmemize hiç gerek yok. Susalım. Susarak anlaşalım. Sen ve ben göz göze bakalım, dinledikçe huzur bulduğumuz şarki çalarken. Gözlerimle anlatayım sana her şeyi, gülümsemen ile hissettir bana iyi olduğunu ama konuşmayalım.

Anonim 2 :

Susalım ne olacak ki sesimiz çıksa, kelimeler dökmek mi lazım hep. Susalım, korktuğumuzda susalım, ümit ettiğimizde susalım, bu dünya karşı ses olmasa ne olur ki?

Anonim 1 :

Sessizlik olsa. Sesleri diğerlerine bırakalım. İnsanlara değil, kuşlara bırakalım. Cıvıldasınlar dinleyelim. Rüzgarlara bırakalım, essin ve yaprakların hışırtısını dinleyelim. Yağmurlara bırakalım, yağsınlar huzur bulalım. Ama biz sessiz olalım. Susalım birbirimize ve herkese karşı.

Anonim 2 :

Renkler kalsın bize yeşil, mavi, sarı. Sesler olmasa da olur. Gözlerinin rengi de yeter bana, tüm hislerini o gözler anlatır bana, belki güldüğünde gözlerim kırış o kırışıklara karşı gülümserim. Belki gülünce derin bir gamze olacak, onun içinde mutlu olurum ben. Sadece ses olmasın sadece biz olalım.

Anonim 1:

Beraber olduğumuz sürece, sessizce ses olmadan da renkler sayesinde, hislerimiz sayesinde anlaşabiliriz. Rabbim yarattı diye sevebiliriz birbirimizi. Güneş kadar ısıtabilirim seni, konuşmadan. Masmavi gökyüzünü seyredebiliriz, ellerimiz birbirine kenetli, sessizce..