Γαλανομάτης

Η απλή ζωή του Νεκτάριου

   Πόσο πιο απλή και βαρετή μπορεί να είναι μια ζωή ενός συνηθισμένου εφήβου; Τίποτα, σχολείο, σπίτι, διάβασμα. Όλα τόσα ίδια με τα προυγούμενα. Τίποτα δεν γίνεται. Τίποτα δεν εκπλήζει. Ακόμα η ελπίδα δεν αλλάζει. Μένει σταθερή επειδή υπάρχει η ίδια επιθυμία για κάτι καινούριο. Αυτή η ζωή είναι συνηθισμένη, είναι απλή, είναι μάταιη.
   Αυτή ήταν και συνηθίζει να είναι η ζωή του 16 χρόνου Νεκτάριου. Ενός συνηθισμένου εφήβου, χωρίς κανένα ταλέντο και χωρίς πολλά ενδιαφέροντα. Ένας μέτριος μαθητής, ο οποίος μισεί το σχόλιο σαν το τίποτα άλλο. Το μόνο που του αρέσει είναι το μπάσκετ. Παρουσιάζει μια μετριότητα σε ότι και αν κάνει. Δεν ξέρει ποδήλατο, κολύμπι και ελάχιστα είναι τα ενδιαφέροντα του. Όπως κατάλαβε και ο ίδιος είμαι είτε μέτριος, είτε τέλειος άχρηστος. Δεν έχει φίλους, ούτε παρέα. Μόνο έναν πολύ καλό φίλο και όπως λέει ίδιος του είναι αρκετός. Μια ζωή μάταιη. Προοπτικές για το μέλλον απλά δεν υπάρχουν. Τι να κοροϊδευόμαστε.
  Το μόνο χαρακτηριστικό που τραβάει τους ανθρώπους προς το μοναχικό Νεκτάριο είναι τα πανέμορφα, εκπληκτικά, ξεχωριστά γαλάζια μάτια. Γαλάζια θα πει κανείς γιατί δεν θα ξέρει πως να τα χαρακτηρίσει αλλιώς. Αυτά τα μάτια μάλλον ήταν κάποιο είδος δώρου. Οποία κοπέλα τον ερωτευόταν, να πει κανείς την αλήθεια, ερωτευόταν πρώτα τα μάτια του και μετά τον Νεκτάριο τον ίδιον. Σαν να μπορούσε να υπνοτίζει όλον τον κόςμο γύρω του με αυτά τα μάτια, τα οποία κατείχε.
  Κάποιες φορές όμως τον κούραζαν. Μάλιστα μπορούσε να εκφράσει άνετα το παράπονό του, ότι τον ενοχλούσαν αφάνταστα. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι με αυτά γεννήθηκε και με αυτά πρέπει να ζει και με αυτά πρέπει να πεθάνει.
  Αυτά τα μάτια δεν ευνοούν μόνο αυτόν, θα μπορούσαν να ευνοήσουν και άλλους τελικά.
Μεγάλο δώρο, είναι και μεγάλο βάσανο, όπως θα μάθει στη συνέχεια.