Naam boek: Broken Home ft. L.H
Schrijver: ohSimonexLH
Beschrijving: June is kapot van verdriet als ze hoort dat ze ziek is, ze heeft longkanker. Nu, een jaar later komt er verandering in dat saaie verdrietige leven. Er komt een nieuwe jongen op de afdeling, en ze valt als een blok voor hem. Maar ze word steeds zieker, en komt hem minder onder ogen. En als ze in contact zijn, hoe zorgt ze er dan voor dat hij haar ziet staan?
Lees het in Broken Home ft. L.H
5sos bestaat hier nog niet
Toestemming: Jup
June POV
En daar komt de volgende verpleegster weer aan. Ik zucht diep. De vrouw begroet me en zet een bord eten op mijn kastje. Ik zeg niks maar blijf voor me uitstaren. 'Eet smakelijk' zegt ze. 'Als er wat is...' 'druk dan op de knop' maak ik geïrriteerd haar zin af. De verpleegster is even stil, en glimlacht dan. Daarna verdwijnt ze uit de kamer. Ik draai mijn hoofd naar het dampende bord eten. Ik haal mijn neus op wanneer ik zie wat er op ligt. Gatsie, dat ga ik niet eten. Ik schuif het iets verder weg en laat me in de kussens ploffen. Hoelang moet ik nog in dit ziekenhuis zitten? Ik ga weer rechtop zitten en begraaf mijn gezicht in mijn handen. Shit shit shit. Ik wil naar huis. Ik stap uit bed en ga voor het raam staan. Ambulances zie ik aanrijden, het gebouw binnen. In het park zijn mensen die de hond uitlaten. Ja, dat is niet voor mij weggelegd, ik lig in dit stomme ziekenhuis. Alleen door die stomme longen van me. Opeens moet ik keihard hoesten. Ik leg mijn hand op mijn borst, het blijft maar doorgaan. Met mijn vrije hand steun ik op de vensterbank. Er komt een verpleegster aangerend, ik rol met mijn ogen. Wat een overbezorgde lui zit hier toch. Het hoesten houd niet op. De verpleegster brengt me naar het bed, waar ik op ga zitten. En het is over. Niks aan het handje. 'Heb ik gevraagd om te komen? Nee, weg! Ik red me zelf wel!' schreeuw ik en loop weer naar het raam, terwijl de verpleegster verbluft achterblijft en beschaamd wegloopt, de deur dicht doet en mij met rust laat.
Mijn ringtone schalt door de kamer heen. Ik zucht. Mijn moeder zo te zien. 'Hoi mam' zeg ik als ik opneem. 'Hey June. Hoe is het?' vraagt ze. 'met mij wel goed. Alleen door die rotpillen ben ik vet chagrijnig'. 'Ja, dat hoor ik wel een beetje aan je stem.' Nou dankje wel.. 'Dat gaat wel weer over. Wanneer is de volgende kuur ook al weer?'
'Over een week'.
'Oja. Dan ben ik bij je, en papa misschien ook. Maar die heeft het de laatste tijd erg druk met werken. Dus ik kan niet met zekerheid zeggen dat hij komt, oké?'
'Oke'.
'Ik ga boodschappen doen. Tot volgende week lieverd' zegt mijn moeder. 'Doei mam', zeg ik snel en hang op. Ik zucht diep en schraap mijn keel. Ik verveel me zo. Ik besluit naar beneden te gaan, en niet voor eeuwig in deze saaie kamer te blijven. Ik trek mijn vest aan en loop de trappen af naar beneden. Daar is het een stuk gezelliger. Ik ga bij een aantal mensen aan een tafel zitten die een spelletje aan het doen zijn. 'He June'. 'He Fay' zeg ik terug. Fay is en van mijn vriendinnen in dit ziekenhuis. Verder nog Lise, maar die zit zo in haar spel dat ze mij niet eens ziet. Fay bemoeit zich ook weer met het spel zo te horen. 'Hee, je mag maar een kaart pakken, dipshit' roept ze. Ik grinnik, die namen zijn hilarisch af en toe.
Nadat ik naar de wc ben geweest ga ik even naar buiten. Mijn veters heb ik niet eens gestrikt, maar ze zitten in mijn schoen gepropt. Ik plof op een bankje in de zon en geniet van het warme weer. Dit is zo honderd keer beter dan binnen in mijn kamer. De wind wappert door mijn bruine haren en ik haal mijn hand er door heen. Losse plukken haar zitten in mijn hand. Mijn haar valt uit door de chemo's. Ik zucht. Nog even en ik mag een pruik gaan dragen.
Mijn blik valt op een jongen die met zijn ouders waarschijnlijk, naar binnen loopt. Net voor hij verdwijnt kijkt hij heel even mijn kant op, ziet mij en glimlacht. Er zit een behoorlijke afstand tussen. Maar ik kon wel zien dat hij ontzettend knap is. Nieuwsgierig loop ik ook naar binnen en ga in de kantine zitten. De jongen meldt zich bij de balie, ik kan niet verstaan wat er word gezegd. Hij knikt en loopt naar de trappen. In het voorbijgaan kijkt hij naar me, één korte blik. Nu kan ik het beter zien: hij heeft blond haar, fonkelende blauwe ogen en een ringetje door zijn onderlip. In een woord: wauw. Naar welke afdeling zou hij gaan? Zou hij hier blijven of is hij slechts op bezoek? Ik haal mijn schouders op en begeef me naar mijn kamer.
Waarom lezen: Voor de mensen die fan zijn van 5sos en Luke Hemmings is dit een ander soort boek dan de meeste fan fics. Het is een origineel idee, en er zijn veel updates:)
