A Perfectly Good Heart

Chapter 16: They don't know

Chapter 16 -> They don’t know

Third Person’s POV

*door opens*

“Hey, what took you so long?” Ipinatong ni Aby ang mga binili sa table na nasa gitna ng kanilang inuupuan. Kakarating lang nito galing sa isang café shop. Umupo ito sa tabi ni Kyle at nilagok na parang alak ang biniling cappuccino.

“Hoy, na-rape ka ba kung bakit naka forty minutes kang bumili?” tanong uli sakanya ni Andy. Tinignan lang siya nito saka binalingan ang pinapanuod na movie.

Badtrip -__-, rape agad? Edi sana hindi na ko nakauwi at pinag- pyestahan na ko ng mga goons. Teka…

“Nasan si Sidney?” Napansin ni Aby na kulang sila ngayon. Dati-rati kasi, pag-uwi nila sa bahay na tinitirhan ay wala ng lumalabas ng walang paalam.

“Upstairs” simpleng sagot sakanya ni Kyle habang nakatuon rin ang pansin sa telebisyon.

“Kanina pa kaya yun, hindi ko nga siya mabasa eh” pagpapatuloy ni Jill “Parang wala siyang gana, hindi ko nga alam kung anong nangyari sakanya” nagkibit-balikat na lang ito pagkatapos marinig ang mga salitang iyon.

Nakaka-curious siya ah… napansin ko nga rin yun kanina pagkatapos ng lunch break… nung hinila siya ni Hunter papalabas ng canteen, sa totoo lang, matagal ko ng kaibigan si Sidney pero satingin ko hindi ko siya masyadong kilala, hindi ko alam kung anong nangyari sa buhay niya in the past, ang alam ko lang kasi, namatay ang kuya at papa niya, that’s all, no further details. I guess some people have to keep their deepest secrets with themselves. And I am one of them.

-----

Sidney’s Pov

*Riing Riing*

(“Hello?”)

“Mom”

(“Sidney… what’s wrong baby? Are you ok?”) bakas sa boses ng mama ko na may pag-aalala sa tono nito. Friday ngayon, uuwi nanaman kami sa bahay-bahay namin. I miss my mom already, kahit pa Saturday na bukas, hindi ko parin mapigilan, I don’t know kung bakit ako ganito, maybe I’m back, maybe I’m me again. I’m being a wuss.

“I’m ok mom…” no I’m certainly not ok right now. I don’t know how to tell her. Ang tanga naman kung sasabihin kong, ‘ma, may tao akong mahal, mahal niya rin ako. He’s Hunter W-I-L-C-O-X. Yung apo ng taong nagpapatay kay kuya at papa’ Edi dedo na ang nanay ko niyan! Y^Y

(“What’s wrong sweet heart? Bakit ka napatawag?”)

I took a deep breath before I grumbled, “Mom…” I called on the other line.

(“Hmm?”)

“Remember what dad told us?” she didn’t answer, so I continued, “That night… yung gabi ng fight ni daddy before he met you, he told me that he won that fight, many crowds we’re praising him… shouting his name… and patting his shoulder” umayos ako ng upo sa kama ko.

 “Hanggang umabot sila sa elevator para bumaba sa building na yon, marami silang pumasok sa elevator,” I chuckled, “Dad almost die because he couldn’t breathed in there, sabi niya parang mga 30 plus daw ang tao sa loob ng elevator, hindi sila nakababa sa ground floor because the elevator can’t take them at once so naisip niya na magbawas ng tao para daw maka move at madala ang iba sa ground floor, atleast d’on lumuwang at guminhawa ang feeling niya kasi hindi na sila parang sardinas na nagsisiksikan sa loob” I clutched my throat.

“Sabi ni papa, parang buhay lang daw ang pagsakay sa elevator, it’s up to you kung tataas ba o baba ka sa buhay, kapag puno na ang isipan kailangan ng bawasan para maayos agad ang ibang bagay, parang galit din daw yan sa mga tao… kapag marami na kailangan ng mawala at alisin, at parang puso din yan… kapag marami ng kinikimkim at naipon sa loob kailangang ilabas at bawasan.” then one tear fell on my right cheek, ”Mom… sabi niya, ‘pag marami ka ng kinagagalitan kailangan mo ng magpatawad, that’s the only way to feel the relief… dad told me that never forget to forgive” then another tears.