Yalnızlık şarkısı

2.Bölüm

"Kızım biz annenle boşanmayı düşünüyoruz." Dedi babam. Gözlerim kızarmaya başlamıştı. Hayır hayır ağlamak istemiyorum. Ve başaramadım gözlerimden akan yaşlar ile konuşmaya başladım. "Şaka mısınız? Sizin 14 yaşında bi kızınız var, beni Nasıl düşünemezsiniz? Zaten sayenizde psikolojik olarak çöküşteyim. Ne istiyorsunuz? Hepinizden nefret ediyorum. Bıktım ben niye hiç gülemiyorum bu evde sizden nef-" sözümü yarıda kesen babam bağırarak hiç tahmin edemeyeceğim bir şey söyledi. "Yeter be! Sana Nasıl hissediyorsun diye sormadım. Sana soracağım şey kiminle kalacaksın? " cevap vermeden yukarı çıktım. Ben orada ağlarken bunu bana Nasıl sorabilirdi. Odama geldiğimde kapıyı kilitledim. Bavulumu çıkardım. İçine sığdırabildiğim kadar kıyafet sığdırdım. Büyük ve geniş olan spor çantama kalan kıyafetlerimi ve bir kaç kitap, günlük ve anneannemden kalan aynayı koydum. Boyundan askılı çantama kulaklığımı ve telefonumu koydum. Etrafa baktım ve kumbaramı gördüm. Açtım ve içindeki paraları aldım ve saydım. 950 TL azdı. Çünkü şehir dışını düşünüyordum. Uçak parası, kalacak yer , yemek falan ve okul. Gerçi yaz tatilindeydik. Bir otelde kalıp bir yerde çalışabilir ve para kazanabilirdim. Herşeyi çantama yerleştirdim ve üstüme siyah bir tayt ve ince bir tişört geçirdim. Saçımı havadan bağlayıp telefonumu aramaya başladım. Çantama koyduğumu hatırladım. Telefonumu aldım ve Ece'ye mesaj attım.

  Gönderilen: BFF
Annem ve babam boşanıyor. Bu akşam evden kaçıcam.
 
   Gönderen: BFF
Ne ! Dur arıyorum :(

Aradı." Nasıl kaçarsın. Nereye gidersin?"
"Şimdilik bir ev tutacağım. Bir iş bulur para kazanırım. Bavullarım falan hazır. Ama bunu tek bir kişiye söyle yüzümü bir daha göremezsin." Saate Baktım 1'e geliyordu. "Tamam ama şey diyeceğim. Bende seninle  kalacağım." Ama onun ailesi ile bi sorunu yoktu. "Saçmalama! Sen babana çok düşkünsün. O olmadan yapamazsın. Hem senin ailen ne der kafayı mı ye-" bu gün herkes sözümü kesiyordu. "Şu an hastanedeyiz. Babam yine fenalaştı. Doktor kurtulma şansının %17 olduğunu söyledi. Babamın kalbi iyice tükenmiş. Ölücek bunu herkes farkında. Az önce annem anneni aradı. Olanları anlattı." Ece'nin babası kalp hastasıydı. Bir kaç kere fenalaştı. Zaten Ece babası olmadan yaşayamazdı. "Ece çok çok geçmiş olsun. Ama belki baban iyileşir." Ece çok olgundu." Ada babam ölücek. Anladın mı? Şimdi soruma cevap ver." Ne demeliydim? " Tamam. Bavulunu hazırla annen uyuduğunda sessizce aşağı in. Okulun önünde buluşalım." Ece onay verdikten sonra telefonu kapattım. Kapıyı sessizce açtım. Annem yatak odasındaydı ve uyuyordu. Sessizce kapısını kapattım. Ve babamın çalışma odasına baktım. Yüksek sesle klasik müzik dinliyordu. Biraz bekledim. Müziği kapattı ve kapıya doğru ilerledi. Bana doğru geliyordu. Sessizce kilere saklandım. Uyumak için kendi yatak odasına ilerledi. Annem ve babam farklı yerlerde uyuyorlardı. Kapısını açtı ve kapatmadan yatağına yattı. Kilerden çıktım. Biraz bekledim ve horlama sesleri duydum. Harekete geçtim. Kapıyı sessizce kapattım ve odama çıkıp bavullarımı indirdim. Okul eve yakındı. Yaklaşık 10 dakika sonra okulun önüne geldim. Benden bi 5 dk sonra Ece geldi. İşte herşey şimdi başlıyor...