İnsan genel olarak hep kendisine ait olmayan şeyleri daha çok sahipleniyor. Daha çok koruyor. Kendinden bir parça haline getiriyor. Ben de seni öyle benimsemişim ki kendim de, hiç gitmeyeceksin sandım. Hep benim olacaksın, cümlelerin hep benimle başlayacak sandım. Seni yazmayayım diyorum oysa benim bütün cümlelerim sana çıkıyor. Nokta koyamıyorum bazen senin ile geçen cümlelerimin sonuna. Ancak o naktayı koymadan yeni bir sen yazamıyorum. Her noktadan sonra yeni bir sen daha yazdım ben. Gökyüzü gibi hem yağmuru yağdırdın hem de güneş açtın. Belirsiz bir duygu içinde yaşadık ilişkiyi. Oysa ben hep güneştim sana. Ne yağmur yağdırdım nede yüreğine karlar serptim. Ve son olarak kavuşamadığım sen benim yeryüzünde ki gökyüzüm oldun.
