Bir yabancı ellerini uzattı bana, Bayım. Düşmeyi beklediğim bu uçurumun kenarında uzaktan çok uzaktan biri gördü beni. Fark etti sonunda. Dedim ya ellerini uzattı bana. Sevilmeyi hak ettiğime inandırdı, güzel olduğumu söyledi. Uğruna şair olunacak kızmışım! Var mı daha ötesi? Ben de ilk defa bir yabancıya güvenmek istedim. Belki iyi eder beni dedim. Belki o yalnızlıktan çekip alır. Ama o an gülümsemeniz geldi aklıma. İçimi gıdıklayan, kalbimin ritmini hızlandıran o gülümsemeniz. Ben, gülümsemenizde hayat bulmuş küçük kız, nasıl yeşerebilirdim bir gülüşte sizinki dışında? Durdum düşündüm. Hiç sevemeyeceğim bir gülüşün peşinden koşup yorulmaktansa sizin gülüşünüze bir ömrü sermeyi yeğlerim. Benim ömrüm o kadar da değerli değil nasılsa. Uzun lafın kısası, Bayım. Yaralar içinde bıraktığınız bu minicik kalbimi bir yabancının şefkat kokan elleri sarmak istedi. Ben sizin bıraktığınız yaraya bile ihanet edemedim...!
