Kolumu kavrıyorsun ama sert değilsin, öyle ki sana baktığım zaman farkediyorum beni tuttuğunu. Ne yaptığını anlamaya çalışıyorum.
Geldiğimiz yolları tek kelime etmeden dönüyoruz.
" Yolu zaten biliyorsun. "
Ellerini, diz kapakları aşınmış pantolonunun cebine koyup uzaklaşıyorsun. Seni izlediğimi anladın değil mi?
Kendime hakim olamadım.
Hayatımın dışındayken birdenbire tam merkezine düştün.
Çöplerde aradığın şey ne ve neden her gün burdasın? Tozu her köşeye yer edinmiş, uzun duvarları taştan olan bu sokak, senin iş yerin mi?
Üzerindeki forma hangi okula ait?
Beynimi sorular kemiriyor ve ben hâlâ senin suratını düşünüyorum.
" ...gözlerindeki parıldayan yıldızları tekrardan görmek istiyorum..."
Chaconne bile seni anlatırken, ben nasıl öylece durabilirim?
Kalbim ne huzurlu ne de huzursuz. Biraz kırgın ve şaşkın.
Üstelik, ne hissettiğini bilmiyor. Sahi, en son ne zaman dinlemiştim kalbimi?
Sadece geçerken uğradığımız bu dünya için düşünürken, kendimi ve kalbimi dinlemedim.
Ne kadar zavallıyım.
Biraz ilerleyip sokağın yarısını yürüyorum.
Burada olmadığın için, kesik nefes alışverişlerin yerine, benim kalbimin çırpınış sesleri var.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
chaconne 🎻 》j.jung kook
Fanfiction" ' Kalbimin içindesin, seni kolayca unutabileceğimi sanmıyorum. Öylece, gözlerimi boş boş sana dikiyorum; belki beni yeniden çağırabilirsin... " Jeon Jung Kook beni yeniden çağırdığında Johannes'in Clara'ya yazdığı mektup 21. yüzyılda tekrar canlan...
