Bazen karşına sen tek kelime edemezsin. O manzarayı bozmaktan korkarcasına sadece seyredersin. Saçlarının dansını izlersin. O farkında bile değildir. Ben seni en çok böyleyken seyretmeyi severim. Hiç farkında değilken. Birinin seni izlediğinden habersiz yaptığın hareketleri izlerim. Kendi kemdime gülümserim bazen. Bazen gözlerin buğulu olurya hani, onu izlerim. Öyle masum öyle saf bakarsınki gözlerin buğuluyken, hayranlıkla izlerim seni. Gözlerindeki o buğuda ne hayallerim gizlidir. Neler neler... Tahmin dahi edemezsin göz göze gelince kurduğum hayalleri. Sen dalmışken seni nasıl izlediğimi... Yere düşen gölgene nasıl sarıldığımı...
Sabah olur ben sana karşı en güzel yere oturur güneşin doğuşunu bekler gibi seni beklerim. Ne güneşler doğar sen gelene değin. Ne güneşler doğar da benim günüm aydınlanmaz seni görene kadar. Sen gelirsin akşama kadar aynı manzarayı izlerin ben. Bazen gülerek bazen gözlerim yaşlı. Ama hep seni izlerim ben.
Sonra akşam olur güneşten evvel sen çekip gidersin. Yere batsın akşamlar, demeye kalmadan güneşte batar. Karanlık iyiden iyiye bastırır. Karanlığın ardına gizlenmiş acılar karanlıktan evvel...
Senden sonra hep garipti benim hayatım. Güneşin ne zaman doğacağı, karanlığın ne zaman bastıracağı belli olmazdı. İnanır mısın hoc güneşin doğmadığı günler bilirim. Karanlığın aydınlığa çıkmadığı vakitler bilirim. Hani şu seni görmediğim günler. Gölgene sarılamadığım günler. Öylesi günlerde gece ile gündüzü ayırt edemezdim ben. Yaşam ile ölüm arasında gider gelirdim. Evet yaşardım ama ölümden de bir farkı olmazdı. Bir kulaklığa sarılır geçirirdim bütün günümü. Seni hatırlatan bir şarkıya sığınırdım.
