Karavan

Minibüs öküzü

'Lan gizem her okul çıkışı senden nefret etmemi sağlıyorsun'

Bana tip tip baktıktan sonra uzakta uğuru gördük ve koşar adımlarla yanına gittik

'Yine niye geç çıktınız?'

gözümle gizemi gösterip tepkisini bekledim

Can hemen çıkıştı;

'Yinemi Selihan hocaya artistlik yaptı bu gerizekalı'

'Maalesef' diyerek gözümü devirdim

'Ne? adam bana malmısın kızım desin bende adama sert çıkışmıyım?'

'Kızım benim gibi olmayı öğrensene zerre sallama'

Can'ın dediklerine sırıtırken gözüme bir omuz takıldı

Pardon insanmış

Artist artist yürüyerek okula girdi ve bir süre sonra gözden kayboldu

'Hey.. Şşş.. kız komaya girdi uyandırın yağmuru'

Silkelenip kendime geldim

'Hadi yürüyelim' diyerek yürümeye başladım. Saçma, ama nedense beynimden vurulmuşa döndüm, gereksiz yere şu anda moralim bozulmuştu ne olduğunu zerre dahi anlamadan yürümeye devam ettim.

****

'Ponciğim kendine geldin mi artık?'

'He poncik bişi olmadıki bana' diyerek gizem'e kol attım. Bu arada Canlar gitmiş haberim yok.

'Hee tabi yarım saattir mal gibi yürüyosun, gerçi sen hep malsın ama olsun'

'Evet biz genel olarak malız'

'Kendi adına konuş ponciğim'

Gülerek iki yana ayrıldık ve evlere girdik. Genelde hep annelerin överek anlattığı karşı komşu çocuğundan hep nefret ederiz ya, benim kankim çünkü ikimiz de gerizekalıyız.

Kendi düşüncelerime mal gibi sırıtırken anahtarla eve girdim. Evi bir sessizlik kaplamıştı, yani evde kimse yoktu. Gözümü devirerek anahtarı atıp içeri girdim.

Saçmalamayın tabiki komidine denk geldi, tabiki yere düşmedi, tabiki flimlerdeki sahneleri aratmadım.

Şimdi bir iz aramalıyım evet, evin her yerinde deli gibi not aradım ama hiç birşey bulamadım, yemek bile -ki yemek benim hassas noktamdır, ne kadar zayıf olursam oluyum.

Televizyonu açıp karşına uzandım ve kendimi uykunun kollarına teslim ettim.

****

Yavaş yavaş gözlerimi araladım, çok kısık bir yerden zil sesi geliyordu, mal gibi evde telefonumu aramaya başladım.

Son çare koltuk minderini kaldırıp baktım ve canım telefonumu buldum.

annem 7 kez aramış, hemen geri aradım

'Kızım nerdesin?'

'Ev'

'Ev?'

'Hee, ev?'

'Mal mısın kızım saat 10'

telefonu kulağımdan çekip saate bakıp görünce şoka girdim

'Ben hazırlanıp çıkıyorum anniş, uyuya kalmışım' diyerek suratına kapattım ve odama fırladım.

****

Minibüs beklemeye başlayalı 15 dk olmuştu ve artık cidden kaldırımla aşk yaşamaya başlayacaktık, neyseki sonunda bir minibüs geldi. İçerisi mahşer yeri mübarek

Servisi kaçırmanın zararları, Yağmura benzemeyin arkadaşlar.

Gidiceğim yerin parasını verip ayakta beklemeye başladım. Tam tutunucakken gaza bastığı için dolmuş şöförünü aratmayan minibüs şöförü sayesinde dengemi kaybedip hafif sendeledim ve tam düşecekken iki tane el sırtımdan beni kaldırdı. Arkamı dönüp baktığımda hiç bir şey diyemedim. Sadece öyle kaldım.

Bu çocuk okul bahçesinde gördüğüm çocuktu, bu çocuğu her gördüğümde bını bişiler iliyidi, tutun kollarımdannn düşerimmmm şimmdiiii

'Hanımefendi?'

'Buyur benim' e içimdeki ayıyı konuşturmazsam ayıp olur

'Önemli değil'

ardından hem göz devirdi hem de başını başka yöne çevirdi.

Artiste bak? Herhalde kibarlıktan girip öküzlükten çıkmak dedikleri bu olsa gerek. Ya da ben uydurum, ama çocuk bu kavrama tam uydu

'Biraz bekleseydin teşekkür edecektim'

'Umrumda değil zaten seni bir daha görmeyeceğim'

'Aynen'

Bir süre bekledikten sonra minibüs durağa geldi ve inmeye kalkıştığımda bi öküz bana arkadan tosladı (ya da dayadı) minibüsten direk yere yapıştım.

'E yuh ama!' diyerek arkama baktığımda üstümden atlayan bir öküz evlat gördüm.

'Önemli değil!' diye arkasından bağırdım. Vakit intikam vakti kızım yağmur hadi bakalım.

Arkasını dönüp suratına bir sırıtış yerleştirdi.

'Bende Gökhan' diyerek önüne döndü.

Çaktırmayın poncikler hala yerdeyim ben

'Yağmur!' diye arkasından bağırdım ama takmadı cool öküz evladımız.