8000 Miles :: MarkBam

5 Warm Hands

       ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่สดใส หากแต่ผมสภาพไม่ค่อยต่างจากศพ เพราะเมื่อคืนผมเอาแต่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในสระว่ายน้ำเมื่อวานจนนอนไม่หลับ ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งทำงานหนัก แถมผมยังไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกแบบนั้น..

        โอ้ย! ไม่คิดแม่งแล้ว! ปวดหัวเว้ย!

         แล้วสรุปเขาจะทำแบบนั้นทำไมอะ

        ว้อยย! แล้วมันก็เป็นแบบนี้อยู่ทั้งคืน จนผมนอนไม่หลับสักทีไงล่ะ! จะเป็นบ้าแล้วว้อย

         ผมพยายามเลิกคิดทุกสิ่ง(แม้จะทำไม่ค่อยได้ก็ตาม)และหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูยี่ห้อที่มีรูปผลไม้สีแดงแหว่งๆอยู่ข้างหลัง เพราะแม่งอาจจะถูกอะไรกัดมา หรือคนวาดทำมันเบี้ยวแล้วขี้เกียจแก้ ยังไงก็ตาม เอาเป็นว่าผมหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาเพื่อเช็คข้อความต่างๆเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกเช้า

      ...แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับบางอย่าง เมื่อเหลือบไปเห็นวันที่วันนี้..

!!!

นี่เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่ที่นี่แล้วนี่! ทำไมเวลาถึงผ่านไปไวขนาดนี้ บางทีผมก็อยากให้เวลาเดินช้าลงกว่านี้ ผมอยากอยู่ที่นี่ต่อไปนานๆ อยากจะพักผ่อนจากเรื่องต่างๆในเมือง อยากอยู่กับอากาศดีๆแบบนี้

หรือจริงๆแค่อยากอยู่กับใครสักคนไปให้นานๆ..

ไม่ๆ! ตัดท่อนสุดท้ายออกซะ! เอาเป็นว่าผมแค่อยากอยู่ต่อแล้วกัน

ผมเหลือบดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว และจัดกระเป๋าทักทีด้วยสภาพห่อเหี่ยว ท้องฟ้าวันนี้ก็ช่างเป็นใจ ครึ้มฟ้าครึ้มฝน บิ้ลด์อารมณ์ให้ผมแซดกว่าเดิมอีก

. . .

เมื่อจัดกระเป๋าและเก็บของเสร็จเรียบร้อย ผมก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกเพราะเห็นว่ายังเหลือเวลาอยู่โดยไม่ลืมที่จะหยิบร่มคันเล็ก โทรศัพท์ คีย์การ์ด และของจำเป็นอื่นๆใส่กระเป๋าเป้ใบย่อมไปด้วย แม้จะมีวี่แววว่าฝนจะตก แต่อากาศก็เย็นสบายมาก ไม่ต้องถามว่ารู้ได้ยังไงเพราะผมไปตรงระเบียงมา โอเคนะ