I'm a serial killer

Part 1

16 Δεκεμβρίου 2005

<< Ποιο γλυκό παιδάκι γίνεται 8 χρονών σήμερα;>>

Μαμά... Ανοίγω τα ματάκια μου σιγά-σιγά και μορφάζω από το ξαφνικό φως, όταν πια το συνηθίζω κοιτάω την μαμά μου στα μάτια. Με κοιτάει με τόση αγάπη. Ξαφνικά καταλαβαίνω τι μου έλεγε μέσα στον ύπνο μου, έχω γενέθλια...

<<Εγώ μαμά.>>

<<Άντε, πάμε κάτω να σου δώσει ο μπαμπάς το δώρο σου.>>

Δώρο... Πετάγομαι από το κρεβάτι στην αγκαλιά της μαμάς και κατεβαίνουμε στο σαλόνι. Μυρίζει κουλουράκια και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι. Ο μπαμπάς σηκώνει το κεφάλι του από την εφημερίδα και μόλις με βλέπει χαμογελάει. Έρχεται προς το μέρος μου, ενώ η μαμά με αφήνει κάτω.

<<Χρόνια πολλά Λεσάντρα μου. Έλα να σου δώσω ένα φιλί.>>

Με παίρνει στην αγκαλιά του, με φιλάει απαλά στο μέτωπο και με αφήνει κάτω. Μου πιάνει το χέρι και με παίρνει προς την πίσω αυλή, εκεί με περιμένει ένα ποδήλατο. Όχι όμως ένα απλό ποδήλατο. Είναι μεγάλο και ροζ και με λουλούδια και έτσι όπως το θέλω.

<<Σας ευχαριστώ πολύ, σας αγαπώ.>>

Τους φωνάζω αλλα είμαι τόσο ενθουσιασμένη που ούτε τους κοιτάω, απλά ανεβαίνω στο ποδήλατο.

<<Πρόσεχε Λεσάντρα.>>

<<Ναι μαμά>>

Αρχίζω και κάνω πετάλι, νιώθω πολύ ωραία όταν ο αέρας χτυπάει τα μαλλιά μου. Γυρνάω για λίγο πίσω το κεφαλάκι μου και πέφτω.

<<Μαμά, μπαμπά.>>

Και αρχίζω και τρέχω, μακριά από τους γονείς μου, μακριά από τα τέρατα...

15 Δεκεμβρίου 2015

<<Έλα Σάντρα, μια σφαίρα και τελείωσε.>>

Πατάω με δύναμη την σκανδάλη και ακούγεται εκείνος ο εκκωφαντικός ήχος. Δεν φοβάμαι, μπορεί πιο μικρή να φοβόμουν, αλλά τώρα όχι. Περπατάω προς το ανθρώπινο ομοίωμα για να δω πως τα πήγα.

<<Εε λοιπόν, καθόλου άσχημα Μάρτιν, βρήκες κεφάλι.>>

Κοιτάω τον Μπρέντον με σηκωμένο το φρύδι καθώς ποτέ δεν αστοχώ και εκείνος αρχίζει να χαχανίζει σαν μικρό παιδί που του παίρνεις δώρο. Η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει να χαχανίζω, αλλά μετά από μια ηλικία δεν βρίσκω τίποτα τόσο αστείο ή χαρούμενο, ώστε να με κάνει να χαχανίσω.

<<Πρόσεχε Σάντρα, μην γελάσεις λίγο και πάθεις τίποτα.>>

Είναι μεσ' στην ειρωνεία και εγώ δεν θέλω πολλά-πολλά για να αρχίσω να φορτώνω, απλά τον αγνοώ, αφήνω το όπλο που κρατούσα πάνω στο ψηλό γυάλινο τραπέζι και αποχωρώ από το σκοπευτήριο.