Hello! 👋
Its been a year.
Gusto sana kitang tanungin ko'ng kamusta kana?
Noong sobrang broken hearted ako dahil sa ex ko. Yung nagpakabasa ako sa ulan, sa gitna ng kalsada.
At yung pagsabay ng pagpatak ng ulan sa pag iyak ko..
Lahat ng yun naalala ko pa.
Lalo na yung unang beses kitang nakilala
Pimayungan mo ako at sinabing...
"Tumayo kana jan."
Nung una hindi kita pinansin kase hindi naman kita kilala.. pero hindi moko pinabayaan.
"Miss, wag kang magpakabasa sa ulan, baka magkasakit ka."
Stranger kalang pero tinulungan mo ako.
Pinatayo mo ako at pinayungan.
At dinala mo ko. Sa Park.
Simple lang pero, nabawasan ang hapdi ng puso ko.
Naging kaibigan kita.
Tinuruan mokong makalimutan siya.
Kaya ang effect.
Nafall ako sayo
Kilala na naten ang isa't isa. Wala na akong pake. Basta ang alam ko. Patay na patay na ako sayo.
Mahal na kita...
Diko lang alam ko'ng ganun kadin saakin.
Nag confess ako
"Mahal na kita!"
Laking gulat ko ng sabihin mo'ng...
"Mahal din kita."
Parehas tayo ng nararamdaman. Tumagal yung panahon. Naging tayo. At araw araw nahuhulog ako sayo..
Pero dumating yung araw na....
"Tita, ba't po kayo napatawag?"
"Si ralph, nasa hospital.."
Nung narinig ko yun hindi ko na alam kung anung iisipin ko. Nablanko akong nang saglit.
Pagdating ko sa hospital. Pinuntahan agad kita. Nakita kitang nakahiga sa kama, at natutulog.
Ang payat payat mo na. Ayaw kong mag isip ng negative. Pero hindi ko napigilan lalo na nung sinabi nang doctor na....
"He has a Leukemia."
"Magagamot pa siya diba doc?"
"Sorry miss, pero bilang na lang ang days nang buhay niya."
Alam mo bang mas masakit pa eto nung nakipagbreak saakin yung Ex ko?
"Forever tayo diba?"
*2 weeks*
Nang puntahan ulit kita. Hinawakan ko yung kamay mo.
" Sabi mo diba, dapat papatunayan natin ang forever?"
"Pero, kimg hindi mo matutupad yun tandaan mo na. Mahal na mahal kita."
Aalis na sana ako ng hawakan mo ang kamay ko.. hindi ka nagsalita pero ngumiti ka.. at ngumiti din ako pabalik..
*Kinabukasan*
Nagising ako na nakaupo at hawak ang kamay mo. Nagising ako sa isang tunog. Kinabahan ako at napatingin sayo. Nakapikit padin yung mga mata mo.
Namalayan ko nalang na pumatak na ang mga luha sa mata ko. Hanggang sa dumating ang doctor at nurse at sinabing..
"Time of death 11:11 pm"
Ngayon na sa harap ako ng puntod mo. Inaalala ang lahat.
Tatanungin ulit kita.
"Kamusta kana jan?"
Kung nasan kaman sana masaya ka..
Magmamahal man ako ng iba pero hindi mawawala ang memories.
Eto nanaman. Pumapatak nanaman ang ulan.. imbis na malungkot ako.. naging masaya..
Dahil tuwing umuulan.. Naalala kita..
Sana magkita ulit tayo..
Paalam.
**END**
A/N : THANKYOU FOR READING!
