Ne çok ayrılık var dı hikayemiz de
Ne çok geri dönülmez yol var dı
Her gidişin bir dönüşü olduğunu düşünerek yolculadım seni hep
Bir gün hiç Doğmamak üzere battı güneşim
Artık sadece küçük bir çocuğun gülümsemesindesin
Elleri kum'a yosuna bulaşmış küçük bir kız çocuğunun gözlerindesin
Bizim hikayemiz hüzünle boyadı
Acıyla cilalandı
Ama her bana gelişinde
Renklerim gökkuşağıydı
Bu yüzden hiç kalkmayı öğrenemiyen bir çocuk oldum ben
Çünkü elimi uzattığımda orda olmayan bir sen vardı
Eli artık çok uzaklarda olan
Şimdi dizlerim yara bere içinde
Ne kalkmamı sağlayan gülüşün
Ne de yarama merhem olan bakışın var
Ben küçük mahallemin sokak çocuğuyum
Kaldırımlarında düşen
Ve bir daha kalkmayı hiç öğrenemeyen
