120 saniye ve ölüme mahkum edilmiş, suçlu insanlar.
Kim olduğunu asla bilmediğimiz bir katil.
Ölümlerin elinde olduğunu sanan, hiçbir şeyden haberi olmayan kız.
*
"Tüm bunları neden yapıyorsun, ha? Daha kimi öldüreceksin? Kimsem kalmadı!" dediğimde eli maskesine gitti.Çıkaracak mıydı yani? Bu kadar saklamak için çabalarken neden yapıyordu bunu? Maske yerle buluştuğunda yüzüne kesintisiz baktım.Gözlerim yanıyordu.Kırpmamak için çabalıyordum çünkü.Yüzünü beynime kazıdıktan sonra gözleri yerle buluştu.
Duraksadı.Adım atacakken vazgeçtiğini fark ettim.Dudakları oynamaya başladığında dikkatlice ona bakmaya devam ettim.
"Bu lanet şeyi yapıyorum evet, belki saniyeler seni bana getirir diye." ağzımdan ufakça bir kahkaha çıktı.Her şeyi darmadağın eden katil bana aşık olmuştu.Bu ironiye son vermek için konuşmaya başladım.
"Evet, saniyeler beni sana getirdi.Bak bakalım oradan mutlu mu görünüyorum? Herkesi öldürdün aptal! Senden iğreniyorum.Nefret dolu odalarımdan en karanlık olanını senin için ayırdım.Bu lanet yere ne zaman gelsem dua ettim beni öldürmen için.Buna katlanamıyorum.Bir şeyler istiyorsun, kabul ediyorum ama yine ölüyorlar.Anlayamıyorum derdin ne?" dediğimde gözlerindeki yerle bir oluşu gördüm.Bu beni mutlu etti.O çevremdekileri öldürürken ben ne haldeydim kim bilir?
Müzik sınıfından çıktım.Kapıya yaslanıp kendimi yavaşça yere bıraktım.Başımı ellerimin arasına aldım.Saçlarımı çekiştirirken sımsıkı kapanan gözlerimi açtım.Ağlamaya mecalim bile yoktu.Küfür savurup duruyordum.Bu bataklıktan asla çıkamayacağım.Belki de direnmeyi kesmeliyim.Belki böyle mutlu olurum.Sonsuza dek...
