Face Down ∞ One Direction [Dutch fanfic.]

∞Sixteen.

| Janice Mariah Hayes. |

Bij onze plekken aangekomen kijk ik wat zenuwachtig om me heen. Ik ga zelf niet zo heel veel naar concerten, het gevoel dat je in een tunnel zit een half uur na het optreden staat me niet aan, dus telkens als ik ga dan is het wel spannend.

'Ongelofelijk dat we hier gewoon zijn!' Inna kijkt glunderend om zich heen en hupt vrolijk van haar ene been op haar andere.

Ik grijns breeduit en haal mijn iPhone alvast uit mijn broekzak, en klem hem stevig in mijn handen. 'En nu hopen dat het snel gaat beginnen.' Zeg ik terwijl ik mijn haar achter mijn oor veeg.

Al snel stroomt ook ons vak vol. Hysterische meiden met One Direction merchandise aan drommen om ons heen en praten hyperactief tegen elkaar. Inwendig moet ik heel hard lachen, wie is hier nu de hysterische fangirl? Ik niet, ik blijf liever aan de zijlijn toekijken.

Al snel begint het optreden en barst het gegil los. Snel klem ik mijn arm rond die van Inna, zodat ik nog een beetje houvast heb. Ik heb namelijk geen zin om omver geduwd te worden.

De jongens op het podium zijn eigenlijk nog knapper in het echt dan op de foto's. Ik wist niet eens dat het mogelijk was. Ze hebben de tijd van hun leven op het podium en tijdens Little Things zet ik de zaklamp, die ik ooit eens heb geïnstalleerd, op mijn telefoon aan en steek hem net als de rest in de lucht. Het is gewoon fantastisch.

Aan het einde van het concert lopen Inna en ik de gang weer door, naar buiten. Ik wrijf de hele tijd lusteloos langs mijn oor, in de hoop dat het vervelende gevoel weggaat. 'Hou eens op, Jenny.' Lacht Inna terwijl ze mijn hand vastpakt en hem van mijn oor haalt.

'Ik kan er niks aan doen!' Verzucht ik. 'Ik heb het gevoel dat er iets in mijn oor zit, en dat wil ik er uit hebben.' Mompel ik terwijl ik mijn handen in de zakken van mijn jasje stop.

Inna glimlacht ten teken dat ze het begrijpt. We blijven nog even binnen hangen, maar gaan dan toch maar naar buiten. 'Is Mica er al?' Vraagt ze als we buiten staan.

Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee.' Ik ga een beetje op mijn tenen staan om te kijken of ik zijn donkerblauwe wagen kan herkennen.

Na zo'n vijf minuten komt de auto van Mica ineens aanscheuren, en moeten Inna en ik snel een stap achteruit doen omdat Mica zijn auto bijna de stoep op rijd.

Als hij uitstapt zie ik bijna meteen dat het goed mis is. De deur word met een enorme kracht opengesmeten en hij wankelt op zijn benen. Hij blijft even gedesoriënteerd staan, maar draait zich dan om. 'Daar ben je!' Gromt hij met dubbele tong. Shit. Niet nu. Alsjeblieft niet nu. 'Ik heb ontzettend lang op je moeten wachten, Janice.' Mica wankelt steeds dichterbij.

'We bleven nog even binnen hangen, dat is geen misdaad.' Zeg ik voorzichtig, op mijn hoede.

Ik voel hoe Inna haar vingers rond mijn onderarm klemt. Ik voel haar verbazing, en de angst. Ze weet wel dat Mica slecht nieuws is, maar zo heeft ze hem nog nooit gezien.

Mica knijpt zijn ogen even tot spleetjes. 'Hoe heet hij?' Vroeg hij toen ineens uit het niets.

Raar kijk ik hem aan. 'Hoe heet wie, Mica?' Vraag ik.

Uit het niets stuift hij naar voren, grijpt mijn schouders stevig beet en duwt me achteruit. Mijn rug klapt tegen een muur aan en Mica zijn alcoholadem slaat me in het gezicht. 'Janice!' Gilt Inna paniekerig.

'Hoe heet hij?!' Schreeuwt Mica in mijn gezicht, terwijl zijn vingers in mijn schouders boren en hij me door elkaar schud. Mijn achterhoofd klapt een paar keer tegen de muur aan.

Ik zet mijn handen tegen zijn borst, en probeer hem weg te duwen. 'Hoe heet wie?!' Roep ik boven zijn getier uit. 'Mica, laat me los! Je doet me pijn!' Ik verplaats mijn handen naar zijn armen en probeer mezelf los te wurmen.

'Janice!' Gilt Inna nog een keer paniekerig, ze rent naar me toe en trekt Mica aan zijn T-shirt. Mica laat één van mijn schouders los, om Inna een harde duw naar achteren te verkopen. Ze raakt uit balans en valt achterover op de stenen.

'Inna!'Gil ik met een tranen verstikte stem. Mica heeft nog maar één van mijn schouders vast, en daar maak ik gebruik van. Ik trek me los en wil langs hem heen rennen, maar daar steekt hij een stokje voor. Hij haalt uit met zijn been, tegen mijn scheenbeen.

Ik verlies mijn evenwicht, maar net als ik om dreig te vallen, geeft Mica me een harde zet. Ik beland weer tegen de muur, en al snel klapt zijn vlakke hand tegen mijn wang. Al snel volgt zijn vuist in mijn maag, waardoor ik naar adem happend dubbel klap.

Achter hem is Inna weer omhoog gekrabbeld. De tranen staan in haar ogen, en als Mica zijn vuist tegen mijn kaak beland, rolt de eerste al naar beneden. 'Stop!' Gilt ze, terwijl ze haar handen weer rond zijn T-shirt klemt.

Mica gromt als antwoord, en haalt nogmaals uit naar mijn lichaam. 'Ik wist het wel.' Gromde hij, terwijl zijn vuist tegen mijn slaap beland, waardoor ik sterretjes zie. 'Als ik hem vind, dan maak ik hem af.' Nogmaals komt zijn vuist met een harde klap tegen mijn lichaam, in mijn ribben dit keer.

Inna trekt wanhopig aan zijn shirt, en ontwijkt net zijn elleboog die naar achteren schiet. 'Ze gaat niet vreemd!' Snikt ze. 'Echt niet! Mica, stop!' Haar stem klinkt zo wanhopig. Het duwt mijn tranen ook over het randje, als een riviertje stromen ze over mijn wangen, terwijl Mica maar doorgaat door mij als zijn persoonlijke boksbal te gebruiken.

Het is al eens gebeurd. Waarschijnlijk is hij weer gaan drinken, heeft hij wat gerookt en hebben zijn vrienden op hem ingepraat dat ze me met iemand anders gezien zouden hebben.

Ik klem mijn handen rond zijn bovenarmen, en wil hem van me af duwen. Hij haalt alleen uit met zijn voet, tegen mijn knie, waardoor ik tegen de muur naar beneden zak. Ik vouw mijn armen over mijn gezicht, en trek mijn benen op, om mezelf nog een beetje te beschermen.

Net als ik denk dat het gedaan is, klinkt er een stem. 'Hey! Laat dat meisje eens met rust!' Er klinken voetstappen, en ineens zijn Mica zijn slagen verdwenen.

'Wie ben jij?' Roept Mica's stem. Duidelijk buiten adem en stomdronken.

Er klinken voetstappen. 'Niemand van jouw belang, en nu oprotten! Voor ik de beveiliging erbij haal!'

Er word heel voorzichtig een arm rond mijn schouders gelegd, en als een reflex duik ik dieper in elkaar door de aanraking. De stem sust alleen zachtjes. 'Rustig maar, het is goed.'

De arm blijft liggen en voorzichtig haal ik mijn hoofd uit mijn armen. Mijn gezicht moet er redelijk ongeschonden uit zien, behalve een scheurtje in mijn lip en een bonkend achterhoofd plus slaap voel ik niks. Mica richt zich altijd meer op mijn lichaam. Ik heb een paar seconden nodig tot ik de jongen herken door de waas van tranen.

Het is Louis. Louis Tomlinson van One Direction.