Bound

Simula

"By, naayos mo na ba lahat ng gamit mo?" My mom yelled downstairs.

"Yes ma!" I replied. I'm going to take my examinations today for college. Gusto kong mag-apply ng scholarship sa UP. Ayoko kasi na gastusan pa ako ng mga magulang ko. Since kindergarten until high school, parents ko ang nagpapaaral sa akin, which is natural. Pero ayokong umasa pa sakanila ngayong magcocollege na ako. My parents aren't getting any younger and i don't want to let them work anymore.

Hindi kami mahirap, may kaya kami. May business ang parents ko plus nag-ooffice din sila. Gusto ko sang tumigil na sila sa pagooffice since may business naman kami, pero ayaw nila. Sabi kasi nila, mas lalo pa nilang gustong kumayod kasi magcocollege na daw ang 'one and only baby' nila. Nakakatuwa lang. I love my parents. Kaya gagawin ko talaga ang lahat makatapos lang ako ng may mataas na grado.

"By, mag-fifive na. Baka ma-late ka sa biyahe mo." Tinignan ko ang relo ko at magfifive na nga. Agad agad akong bumaba dala ang mga bagahe ko.

"Sige ma. Mauna na ako. Wag niyo na akong ihatid sa terminal." I kissed my mom's cheek. "Goodluck sweetie." My mon kissed me back. Tapos umalis nako.

Taga-Batangas ako. May mga magagandang universities dito pero gusto ko talaga sa UP Diliman. Kumbaga, yun talaga ang dream school ko. I have brains. I know that i'll definitely pass.

Nang makarating ako sa terminal ay dali dali akong pumunta sa bus na sasakyan ko at hinanap ang upuan ko. Single seater ang upuan ko kaya wala akong katabi. I'm not so much of a friendly person. Minsan mahirap akong makisalamuha sa iba. Di uso sa akin ang 'plastikan'. But i'm courteous with the elderly and i'm happy with the friends i've got.

Nang mapuno na kami ay pinaandar na ni manong ang bus at umalis na kami. Simula kanina, napansin ko na yung dalawang nasa likod ko. Ang ingay; naghaharutan. Ang sarap hampasin. Di man lang nila naiisip na public place to at maraming makakapansin sakanila. Kanina pa ako kating kating lumingon sakanila ng makita ko kung sino yang dalawang impakto na yan pero di ko magawa. Nabobosesan ko yung lalaki pero ayokong mag-assume na siya yun.

"Babe, saan mo pala ako dadalhin." I'm getting frustrated. Ang malas naman ng pwesto ko.

"Basta babe. Somewhere na tayo lang ang makakaalam."

"Aw babe talaga sabihin mo na!" Narinig ko pa ang paghampas ng babae dun sa lalaki.

"Basta kasi. Masaya du--"

"Pwede bang pakihinaan naman o!" Napasigaw na lang ako bigla. Wala e, di ko na nakayanan. Tumahimik sila. Buti at hindi ko sila nilingon, nahihiya pa tuloy ako ngayon.

"Kilala ko yung boses na yun." Rinig kong sabi ng lalaki.

Gusto ko ng magpalamon sa lupa, nakakahiya. Ang lakas pa ng pagkasigaw ko.

Nagulat na lang ako ng may kumalabit sa akin. Nasa tabi ko na pala siya. Nakatayo siya at nang tinignan ko kung kaninong mukha yun, nakita ko ang mukha ni Drew.

"Aizel?" Nagtatakang sumbat ng kamukha ni Drew. "Sabi ko na nga si Aizel yung narinig ko." Tumawa siya. Bumilis agad tibok ng puso ko. Wag mong sabihin siya yung nakaupo sa likod? "Sorry a?" Dagdag niya. "Maingay ba kami?" Parang nadurog yung puso ko ng marinig ko yung salitang 'kami'.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Yung lalaking matagal ko ng kinahuhumalingan, may iba palang gusto. Bakit pa kasi ako umasa? At ang masaklap, ang landi pala ng lahi neto. "A-ah. Oo e." Yan lang ang nagawa kong sabihin.

"Sige. Hihinaan na lang namin." Tumawa siya. Hindi ko na siya tinignan. Bumalik naman sya sa upuan nya agad.

Matagal ko ng gusto si Drew. Simula pa noong 3rd year. May ngiti siya na nakakapagpatibok ng puso. Cheerful siyang tao, kaya siguro nahulog ako sakanya. I like people who love to smile.

Nakakaasar lang isipin na nakikipaglandian siya dito, kahit na alam kong wala akong karapatan para maasar o magselos. Nakakaasar din dahil nasasaktan ako. Alam kong nahulog nga talaga ako kay Drew pero ayokong magpatalo sa nararamdaman ko. May examinations ako ngayon, mas importante yun. Boys aren't my priority. Boys will never be my priority, for now. But just like any other girl, i wish to have a peaceful and romantic love life one day too.

Linabas ko yung headset ko at sinalpak sa tenga ko. Nagpatugtog ako ng mga kanta hanggang sa nakaidlip na ako.

"Aizel." May tumapik sa akin na syang kinagising ko. "Baba na." Then Drew flashed a smile again. Ang sarap punitin nyang ngiti mo alam mo yun. "Sige mauna na kayo." I tried so hard to smile back too. Bumaba na sila tska ko inayos yung mga gamit ko at bumaba na rin.

Init ng manila agad sumalubong sa akin. Pwede bang ipa aircondition na rin dito sa manila? Just kidding. I walked a few meters then stopped at a waiting shed. Nagabang ako ng taxi at dali daling tumungo sa UP Diliman.

Di naman ganun kahaba ang byahe kasi ang terminal ng bus ay malapit lapit lang sa UPD. Kaya nakarating rin ako kaagad.

With an anxious feeling, i opened the taxi door and took a step out of the cab and entered the UP Diliman gates. The picturesque surroundings itself brought me awe. I know, i sound like i'm exaggerating but this is what i'm feeling. UP is one of the best schools in the Philippines, especially the Diliman branch.

All UP branches are huge and wide, but this main branch is just woah. Inenjoy ko ang buong view ng university.

Pagkatapos ay tumungo nako sa Accountancy building. Hinanap ko yung designated room kung saan ako kukuha ng examinations.

"Room 504." I whispered reading the form that was given to me.

And that freaking room is in the freaking third floor. "Today's my lucky day." I laughed. Dali dali akong umakyat sa hagdan para makarating agad sa room na yun. Pinawisan, napagod. How nice!

"Finally!" I murmured. Pasmado at may kasamang nginig ang kamay ko ng buksan ko ang pinto. Kaonti pa ang tao kaya nakahanap agad ako ng magandang pwesto, sa may dulong likod malapit sa bintana.

I can feel the breeze swaying my hair. It's cool and fresh. I gazed out the window. Leaves were falling and were being blown away by the wind. The whole scenery was nice.

Mabilis na tumakbo ang oras hanggang sa namalayan ko na lang na andito na ang professor na magpapaexam sa amin. He greeted us warmly and wished us good lucks. I prayed silently as he was handing out the papers.

"Good luck Aizel." Bulong sa akin ng prof kasabay ng pagabot nya sa exam paper ko. "You were a valedictorian right? You can do this." He smiled.

"Thank you sir." I smiled back.

Nagfocus na agad ako sa pagexam. It wasn't an easy test. May puntong sumakit rin ang ulo ko. Two hundred fifty items sa loob ng dalawang oras. Rushed. Hastened. But it was a good experience, feeling the pressure and all.

I wanted to pass so badly. I wanted to study here. I wanted to spend my 4 years of college here.

Tumingala ako at nakita kong ako na lang ang naiwan ditong estudyante. Yun naman talaga ang sadya ko. Tumayo ako at naglakad papunta sa direksyon ng prof at saka pinasa ang papel ko. "Thank you po sir." I whispered. He smiled at me. I bowed my head a little then headed outside.

"Please! Please! Please!" Tumalon talon ako matapos kong isara ang pinto. I wanted to shake off my nervousness out of my body. May kaonting nginig parin sa mga kamay ko. May mabilis na pagkatok parin sa dibdib ko. Di ko na pinansin kung may ibang tao dito sa hallway, sa dami ng estudyante dito di rin naman nila ako makikilala at matatandaan.

Pabalik balik ako sa paglalakad sa harap ng pinto, kahit alam ko namang hindi pa ngayon lalabas ang resulta. But i can't help myself. I wanna know if i passed or not. Nine o'clock kami ng magsimula at eleven thirty na ngayon.

"Aalis na din talaga ako kapag twelve na. Swear." Bulong ko sa sarili ko. Tumalon talon pa uli ako. "Pero muka lang talaga akong tanga. Uwi na ba o hindi?" I laughed. "Fine. I'm going hom---"

April 16. 11: 32. My first bag head shot.