Lisenin ilk günüydü siralarin kaderimi değiştireceğinden habersiz bir şekilde oturdugumu hatirliyorum . onun ilk derse geç kaldigini hatirliyorum hocanin zoruyla istemeyerek benim yanima oturduğunu hatirliyorum aramizda çok kotu bi etkileşim olmasina rağmen o gün seni ilk gördüğüm zaman hayatimda çok önemli bir yer tutacagini biliyordum . tipki senin defterinde anlattigin o "boşluk" hissi gibi tanimsizdi
Yersizdi
Ama aldirmamistim
Hayatimi alt üst edeceğini bile bile sana yaklasmis ; sana gulumsemistim bana herkese yaptiginin aksine sicak yaklasmistin sonra kemikli ellerini kumral saclarina götürdüğünde bana ismini fisildamistin "kaan" demiştin.
Sonra o bilindik bilgiç gülümsemenin takinip bana tip tip bakmistin sana elimi uzatip "hayal" dediğimde elimi sikmamistin o an sana acayip sinir oldum ama sen hep boyleydin kibirliydin , bencil ve kabaydin ben seni boyle kabullenmistim ben seni tüm varliginla hatalarin ve kusurlarinla kabullenmiş ve öyle benimsemistim tipki o günkü gibi , tenefuste bile bana yer acmayip kabaca oturusuna rağmen sesimi bile cikartmamistim bir sure sonra sen
Rahatsiz olduğunda bunu neden belirtmiyorsun
Diye sordun
Sonra bu boyle giderse hayatim boyunca ezilip kakilacagimi hayatta küçücük bir yer bile edonemeyecegimi söylemiştin . Ve bu söz kaan. O gün o muhteşem dostluğumuz un imzası olmuştu o günden sonra istersek bile birbirimizden ayrilamaz olmuştuk . kantine bile beraber gider , efe amcanin o nefis tostlarini beraber mideye indirirdik sen hic acimaz benimkini de yerdin ben ses cikarmayinca bana kizar, neden boyle yaptigimi her zaman sorgulardin . ben sesimi cikarmazdim her zaman sessiz kalan hep dinleyen taraf olurdum . bana gelen cikma tekliflerini bile reddedemezdim . sonra sen bana yeniden kizar ;teklifleri hic de uygun olmayan bir şekilde reddederdin .
