Bu gün olan ruh halimi şu şekilde özetliyorum...
Yorgunum. Umutsuz hissediyorum. Diğer benim gibi olan insanlardan tek farkım. Benim antidepresan kulanmayışım.
Canım yanıyor.
Ruhen ve fiziksel olarak acı çekiyorum. Her gün insanlara gülümseyip mal davranışlarıyla ilgilenmek beni yoruyor. Bunu normal günlerde konuştuğum insanlarda okuyor.
Kusura bakmayin ben ne kadar iyiyim desemde ölüme gidiyorum.
Yalandan gülmekten...
Gülüyor gibi yapmaktan çok yoruldum.
İnsanların yanında, onların dertlerini dinlerken kendimi bırakmaktan çoook yoruldum.Zaten daha once yaşadığım. Ciddi sağlık problemlerim yeniden başladı. Göz kararması baş ağrısı kalp vs vs..
İnsanların benden beklentileri karşılığında bana bir şey vermemeleri zaten benim canımı yakıyor.
Ümit ve güven denen kelimeleri unutum.
Sizin çoğunuz burda bunu okumadan geçeceği için rahat rahat yazıyorum.
Bana sakın üzülmeyin.
Eğer okursanız okuduktan sonra bir süre düşünüp sonra geçiceksiniz.Bana sakın acımayın.
Acınacak biri değilim bu dünyada sizlere karşı.Ama güçlü kalmaya çalışıcam. Antidepresan kullanmadan, kimseye bir şey anlatmadan. Kimseye göz yaşlarımı göstermeden.
Çünkü bu benim.
Yıllarca dayandığım bu ruh ve beden...
Bana emanet.Sanırım bakmanın en zor olduğu şeyler ama dayanmaya devam etmek istiyorum.
Asla pes etmek istemiyorum.
Ne kadar gözlerim kararsada,
Ne kadar başım dönsede, ağrısada,
Ne kadar kalbim durucak gibi olsada,
İç organlarım sorun olduğunu söylesede,
Gözlerim yanmaya devam etsede...Güçlü durmaya çalışıcam.
Çünkü yapabileceğim tek şey bu gibi hissedebiliyorum.Biraktığım an sessizce öleceğimi hissediyorum.
Zaten ölürsem anlarsınız :)
Okuduysan teşekkür ederim.
Okumadiysan da teşekkur ederim.
Zaten beni tanımıyorsunuz. Rahatım o konuda.
Fotolardaki yazıları ters çevirip yazdım.:(Yansıması düz olsun diye